Puberteit

“De puberteit (of puberscentie) is de periode waarin meisjes en jongens zich tot volwassenen ontwikkelen. Ze worden geslachtsrijp en ontwikkelen zich mentaal tot volwassenen. In het algemeen valt de puberteit tussen het tiende en achttiende levensjaar”, volgens Wikepedia…

De periode waarin tieners zich af gaan zetten tegen hun vertrouwde omgeving, waarin ze langzaam hun eigen ik gaan uitwerken, gaan ontdekken wie ze zijn, wat ze willen, waar ze voor staan, waarin ze stap voor stap leren omgaan met steeds meer verantwoordelijkheid, waarin ze steeds een beetje meer volwassen worden.

Een lastige periode voor zowel de puber als de ouder, denk ik, als moeder zijnde van een (pre-)puber: Levend in een complexe maatschappij met veel verleidingen (ja, óók op ons mooie eiland) en waar prestatie een grote rol speelt, lijken de gevaren op elke straathoek op de loer te liggen. De neiging die je dan krijgt als moeder zijnde, is je kind bij de hand te nemen en zoveel mogelijk te beschermen tegen de grote boze wereld. Toch ben ik van mening dat het belangrijk is je kind de ruimte te geven te individualiseren, te laten leren van zijn of haar fouten, en vooral niet overal de controle over te willen behouden; de puber is namelijk in een proces belandt van ‘zelf verantwoordelijk worden’. Dit is overigens hormonaal bepaald: ze willen, hormonaal gestuurd, steeds meer autonomie. Er komt namelijk een dag dat onze pubers worden los gelaten in die grote boze wereld en hoe kunnen ze dan omgaan met de verleidingen als ze nooit zelf hebben mogen bepalen hoe ze hun kamer inrichten?

Daarom was ik ook zeer verbaasd op de ouderavond op de school van mijn dochter. Er wordt daar gewerkt met de iPad en een systeem waar je als ouder zijnde ook kunt inloggen. Zo kun je alles, maar dan ook alles van je kind in de gaten houden. Van het huiswerk dat hij of zij moet maken, tot het aantal keer dat ze klas uit zijn gestuurd. “Prima”, dacht ik toen ik de inlog gegevens kreeg, en heb deze papieren weg gelegd en niet meer opgezocht, in de veronderstelling dat mijn omgang hiermee ‘normaal’ was. Want waarom zou ik inloggen en alles volgen wat ze doet? Ik vertrouw erop dat ze me haar cijfers zelf verteld en ik vertrouw erop dat ze haar huiswerk maakt, en doet ze dit niet, tsja gevalletje ‘eigen verantwoording’? En zou ze een keer de klas uit worden gestuurd en mij dat niet vertellen, is dat een ramp? Mag een kind van die leeftijd geen ‘geheimpjes’ hebben? Want hier begint onder andere de stap naar eigen verantwoording, keuzes maken en leren van je fouten….Ik was dan ook erg verbaasd toen ik tijdens de ouderavond begreep dat ik de uitzondering was, dat bijna alle ouders het als ‘normaal’ bestempelden om regelmatig in te loggen en alles te volgen, om hun kind aan de hand van deze informatie te sommeren welk huiswerk te maken, om hun kind aan te spreken op hun cijfers, misschien nog wel voordat het kind dit zelf kon vertellen… En vooral dat ook de school dit aanmoedigde… Waar blijft dan de eigen verantwoording als je ouders toch elke stap van je in de gaten houden? Waar blijft het individualiseren als je ouders toch alles volgen wat je doet? Waar blijft het leren van eigen fouten als je ouders voorkomen dat je deze maakt? Waar blijft het zelf leren nadenken als alles voor je bedacht en bepaald wordt? Wat gebeurt er met je hormonaal gestuurd gedrag dat vraagt om autonomie, maar je hier de ruimte niet voor krijgt? Wat moet je straks, als je van ons mooie veilige eiland, waar de sociale controle nog steeds redelijk aanwezig is, naar school of op kamers gaat in ‘de grote stad’, waar alle veiligheid ineens ver te zoeken is en je nooit hebt geleerd hoe je hiermee om moet gaan? Ik vraag het me af….

Gelukkig was er bij het naar buiten gaan nog een vader die net zo verbaasd was als ik, ook nog nooit had ingelogd in het systeem en afsloot met de wijze woorden: ” Ze kunnen beter nu op hun bek gaan, dan straks in de wijde wereld!” En hier sluit ik mij volledig bij aan….