Ik zie haar er weer tussen staan; schouders hangen naar beneden, haar gezicht straalt ongenoegen uit, ze kruipt weg in de achterhoede van de groep en doet vooral ook niet mee met wat er gevraagd wordt… 

Voorgaande jaren heb ik haar ook opgemerkt, een meisje van nu een jaar of 11, die duidelijk niet op haar plek is bij de sportieve activiteiten die in het verschiet liggen.
Dan start de activiteit en alle kinderen gaan hun eigen weg; sommigen vol overgave, anderen wat voorzichtiger, de meesten met een lach op hun gezicht.
Ik zie haar weer aan komen lopen richting mijn onderdeel; ze sloft, blik naar beneden en alles in haar lijf straalt uit dat ze het niet naar haar zin heeft.
Ze komt voorbij en ik vraag haar hoe het gaat.
Ik zie haar aarzeling en dan antwoordt ze; “eigenlijk niet zo goed”. Ik vraag haar geïnteresseerd wat er aan de hand is. Ze kijkt me aan en ik voel dat ze me scant om te bepalen of ze kan zeggen wat ze wil zeggen.
“Ik vind het eigenlijk helemaal niet leuk,” zegt ze dan dapper en slaat snel haar blik neer.
Ik vraag haar rustig of ze echt helemaal niks leuk vindt. Waarop ze antwoordt dat ze de Koningsspelen gewoon niet leuk vindt.
Ik kijk haar aan, vang haar blik en zeg zacht tegen haar; ”Wat heb jij dan een rotdag vandaag!”
Snel slaat ze haar blik omhoog en kijkt me zoekend aan. Ik zie in haar ogen de vraag of ik dit echt meen, of dit niet sarcastisch is bedoeld, of ik echt hoor en zie wat zij zegt…
Ik vertel haar dat dit heel vervelend voor haar moet zijn en stel voor dat, aangezien ze hier nou eenmaal moet zijn, ze er misschien het beste van kan proberen te maken?
Ze vraagt hoe lang ze nog moet. Als ik antwoord dat het nog 20 minuutjes duurt, trekt ze haar schouders naar achter, gaat rechterop staan en zegt dapper; “Ik denk dat ik dat nog wel vol kan houden!” waarna ze in looppas, met een glimlach om haar lippen, op de eerstvolgende hindernis afloopt.
Herkenning… bevestiging… wat ervaren wordt niet wegschuiven of onderkennen… Zo simpel, maar wat brengt het veel in beweging…