Opvoeden… Naar mijn persoonlijke mening de zwaarste baan ter wereld. Een baan waar je geen opleiding voor kan volgen, waar je geen diploma’s voor kan halen, waar je je niet ziek kan melden als je niet lekker bent en die je niet op kan zeggen als het je niet bevalt.Een taak waar je je met geen mogelijkheid op kan voorbereiden, omdat je echt totaal geen idee hebt waar je aan begint, ook al denk je dat van tevoren wel.
Natuurlijk kan het zo zijn dat je een jonger broertje of zusje had waar je ook wel eens voor zorgde. Natuurlijk kun je in je reguliere baan poepluiers hebben verschoond en flessen hebben gegeven. Maar dit is niet te vergelijken als het je eigen vlees en bloed is waar het om gaat en er ineens een hele andere dimensie van liefde, maar ook zorgen, bij komt kijken.
En dan doen we het hier in Nederland ook nog eens alleen. In tegenstelling tot andere landen waar heel de gemeenschap zich bezighoudt met de opvoeding, laten wij hooguit opa en oma toe en willen we verder dat niemand zich ‘bemoeit’ met onze opvoeding.
Maar als we nu eens een begin maken met het stoppen van oordelen en veroordelen van andere ouders. Als we nu eens met een open blik naar andere manieren durven te kijken.
Als we nu eens stoppen met overal wat van ‘te vinden’.
Als we er nu eens van uitgaan dat iedere ouder het beste doet waar hij of zij op dat moment toe in staat is?

Stel je voor dat je geen oordeel hangt aan de manier van opvoeden van anderen. Dat je kunt kijken naar het hele plaatje en weet dat je waarschijnlijk nog heel wat puzzelstukjes mist van het verhaal. Dat je niks negatiefs ‘vindt’ van een situatie, maar probeert mee te denken in oplossingen.
Stel je voor dat je de ouder mag zijn die bij jou past… Dat je je niet druk hoeft te maken over wat anderen van jouw opvoeding vinden… Dat je je kwetsbaar op durft te stellen en kan te laten zien dat je het soms ook niet meer weet. Dat je hulp durft te vragen, dat je open staat voor feedback, dat je je niet aangevallen hoeft te voelen…
Stel je voor dat je leeft vanuit de overtuiging dat ieder het mag doen op de manier die bij haar of hem past…
Stel je voor dat je daarmee de cirkel van betrokkenheid en verbinding steeds groter maakt, zodat de druk van deze mega zware taak steeds minder wordt.
Stel je voor…