De tweede week zit er bijna op sinds het bericht dat onder andere scholen en sportscholen dicht moesten. Dagen waarin de meiden hun wereld van vrienden, schooldagen, fietsen, werken en sporten ineens in moesten ruilen voor online onderwijs op hun kamer.
Waarin ze erachter kwamen dat in pyjama naar school gaan (waar hun moeder altijd mee dreigde als ze vroeger niet aan wilden kleden), helemaal niet zo erg is;
Waarin ze elke ochtend de grap maken “Ik ga naar school hoor” en ze vervolgens naar boven lopen en ik elke keer antwoord; “Veel plezier!”

Dagen waarin ik ze zie worstelen met het gemis van hun vrienden, met het toch wel hele kleine wereldje en met het wegvallen van al het sociale gebeuren wat eerder zo vanzelfsprekend was.
Dagen waarin ik niet anders kan zijn dan super trots om het mega grote incasseringsvermogen dat ze laten zien, waarin ze accepteren wat is en heel goed beseffen hoe ernstig het is en kan worden…
Dagen waarin het respect wat ik al had voor alle leerkrachten alleen nog maar groter wordt als ik zie hoe zij doorgaan, leren, proberen, aanpakken en dan ook nog eens moeten dealen met een groot deel leerlingen die daadwerkelijk denken dat ze vakantie hebben….

Dagen waarin ik de jongste intens zie genieten van het feit dat we weer samen kunnen eten tussen de middag (wel om kwart voor 12 mama, want dan heb ik pauze). En waarin de oudste bij gebrek aan extra werkzaamheden, elke dag meedoet met een online training en laat weten dat ze werkt aan haar Corona-Summer-Body.
Waarin de jongste niet de vraag durft te stellen aan haar vriendinnetje die op haar lippen brandt, omdat ze bang is dat deze dan moet huilen ‘en ik haar dan toch niet kan troosten mama op 1.5 meter afstand’….. (slik)
En waarin ik met de oudste de oefeningen uit probeer voor onze komende online workout, we over de vloer rollen van het lachen en het enige wat er getraind is, de buikspieren zijn….
Dagen waarin man-lief gewoon nog elke dag de deur uitgaat naar zijn werk om een stukje van de maatschappij draaiende te houden, ook al werkt hij niet in de zorg…
Dagen waarin hij nu eindelijk snapt hoe moeilijk het is om mensen uit je bubbel te houden en daar buiten elke dag de strijd aan moet gaan met de velen mensen die nog steeds denken ‘dat het allemaal wel meevalt.’

Dagen waarin mijn wereld zoals hij was even niet meer bereikbaar is en ik van 1000 naar 0 ging in één seconde.
Waarin ik erachter kom dat ik eerder leefde in een chaos die voor mij klopte en die nu in 1 keer weg valt, waardoor ik om mag gaan met de regelmatigheid die me overvalt.

Dagen waarin het fenomeen ’thuiswerken’ toch een andere dimensie krijgt als beide kinderen thuis zijn en het feit dat ik daar zit aan de keukentafel automatisch betekent dat ze elk moment van de dag tegen me gaan praten… (En ik me maar weer losruk van de mail die aan het beantwoorden was of de ingewikkelde factuur maar weer opnieuw begin te maken, zodra ze hun mond houden…)
Dagen waarin ik mij een op een keer ontpopte tot een echte huisvrouw en om half 11 ’s ochtends al had gestofzuigd, gedweild, soep gekookt, de was buiten had gehangen… En ik er de volgende dag (gelukkig) achter kwam dat deze rol mij niet meer paste en het een ééndagsvlieg betrof.

Dagen waarin ik keihard tegen de grenzen van mijn comfort-zone ren, ik terug stuiter, maar toch weer opkrabbel en het opnieuw probeer… Er tegen aan én er overheen.
Waarin het onderscheidt tussen de mensen al snel duidelijk wordt; Wie denkt in oplossingen en wie in problemen. Waarin naar voren komt dat velen niet in staat zijn om naar het grote geheel te kijken en blijven hangen in ikk-ikke-ikke, maar waar er gelukkig ook velen opstaan die dat wel kunnen.
Dagen waarin heel de wereld zijn adem inhoudt en roeit met de riemen die het heeft en de Corona stukje bij beetje dichterbij komt.
Dagen waarin het besef is gekomen dat het er uiteindelijk allemaal niet toe doet, als jij en iedereen om je heen maar gezond blijft….