Inmiddels zitten we in de vierde week sinds ik het besluit heb genomen om de afspraken voor mijn praktijk af te zeggen.
Een besluit waar ik wel even een tijdje over heb lopen piekeren… Maar een besluit waar ik voor de volle 100% achter stond en nog steeds sta. Buiten het feit dat ik niet weet hoe ik mijn manier van coachen moet combineren met de opgelegde regels, voelt het ook niet oké om nog steeds wisselende contacten te hebben en hiermee in te gaan tegen alle advies wat wordt gegeven.
Het was een besluit die niet noodgedwongen was vanuit de regels van de overheid. Ik moest niet dicht, ik mocht door en mag dat nog steeds, mits ik me hou aan de opgelegde regels.
Dit ging alleen zo pontificaal in tegen alles waarvan ik dacht dat goed was, dat ik het besluit nam om tot nader order alles af te zeggen; Een aantal trajecten die net opgestart waren en een tweetal trajecten waarvan alleen de laatste sessie nog plaats moest vinden.

Nu in deze vierde week zie en lees ik hier en daar om me heen dat sommige kindercoaches hun werk weer voorzichtig oppakken en weer persoonlijke afspraken maken en dan komt de twijfel bij mij om de hoek kijken…
Dacht en hoopte ik eerst dat het met een paar weken wel weer normaal zou zijn, nu weet ik dat dit veel langer gaat duren. Als ik dan zie dat anderen hun afspraken weer oppakken, ga ik twijfelen… Moet ik ook de draad weer oppakken en weer afspraken in gaan plannen?
“Maar hoe dan?” is de vraag die met grote neon letters door mijn hoofd gaat, als ik denk aan hoe de sessies er bij mij uitzien….

Een kind komt bij mij binnen en krijgt een hand of een high-five. We kruipen gezellig samen aan de tafel, pakken wat te drinken erbij en kletsen over hoe de week is gelopen, welke oefeningen er gedaan zijn en hoe het op school is gegaan.
Ik kijk daarbij graag van korte afstand in de ogen van mijn klantje en probeer elke nuance, elke opgetrokken wenkbrauw, elke blik, elke glimlach hoe klein ook, op te vangen en daar te plaatsen waar het op dat moment nodig is. Ik wil de schaduw over de ogen zien als die er is, maar vooral wil ik de pretlichtjes zien als die verschijnen.
Je weet wel, van die sprankelende lichtjes die kinderen kunnen hebben. Die opgloeien vanuit hun binnenste en in tientallen spetters uiteen spatten in de iris van hun ogen. Die maken dat de kleur net even wat feller is, net even wat sprankelender en die zorgen dat heel het gezichtje oplicht en laat stralen…

Dit gebeurt soms in een fractie van een seconde, maar ik wil ze vangen als ze voorbij komen en vasthouden en koppelen. Want die pretlichtjes zijn van essentieel belang, die pretlichtjes maken of de coaching gaat lukken of niet, die pretlichtjes zet ik in als hét instrument tijdens het traject. Die pretlichtjes vertellen mij of ik op de goede weg zit, want die pretlichtjes zijn hetgeen wat maakt dat mijn klantje van binnenuit gaat werken….
En als er van binnenuit gewerkt gaat worden, dan pas zijn er veranderingen mogelijk…

Ik werk samen met ze in een werkboek, waarbij we soms om de beurt een stukje lezen, dicht bij elkaar, onze hoofden naar elkaar toe gebogen.
We doen lichaamsgerichte oefeningen en spelen rollenspellen, als duo in verschillende emoties en settingen. We spelen engelbewaarder, met onze handen op elkaars schouders of bouwen lego met onze ogen dicht.
Dit alles in de persoonlijke bubbel, dicht bij elkaar….

En dus is de twijfel die is ontstaan ook heel snel weer weg gevaagd; Wil ik de kwaliteit kunnen blijven bieden zoals ik altijd deed, wil ik dicht bij mezelf blijven en doen waar ik gevoelsmatig voor 100% achter sta, dan moet er geen anderhalve meter in de weg staan.
En zo blijven de afscheidscadeautjes geduldig wachten totdat er weer groen licht is….
Totdat ik ze persoonlijk, met een lach en een high five kan overhandigen….
Totdat ik de pretlichtjes weer kan gaan ontdekken en zo weet dat het traject is geslaagd…. <3