‘Haha, yeah right!’ dacht ik bij mezelf tijdens 1 van de opleidingsdagen van De Moed om te Falen.
Het onderwerp van die dag was ‘flexibiliteit’ en dit zou je kunnen trainen door dingen te doen die je normaal niet zou doen. Kort gezegd is het idee hierachter dat je leert gevoelens op te zoeken die je normaal uit de weg gaat, zoals afkeuring en afwijzing. Door dit veel te oefenen breng je opzettelijk je lichaam uit balans, zodat het leert zichzelf weer snel in balans te krijgen. Je gaat soepeler in het leven staan en gaat vervelende gevoelens niet meer standaard uit de weg.

‘In een drukke winkelstraat op de stoep tegen het wandelend verkeer inlopen’, werd er bijvoorbeeld gesuggereerd….
Of ‘tijdens het afrekenen in de supermarkt al je kleingeld op de balie gooien om uit te tellen, terwijl er een hele rij achter je staat te wachten…’
No way jose!!
Als ik er alleen maar aan dacht, kreeg ik het al warm en voelde ik bijna de ergernis en afkeuring van al die andere mensen. Ik geloof best dat er heel wat mensen zijn die niet snappen dat dit een issue kan zijn, maar ik behoor overduidelijk tot een andere groep. Mijn antennes zijn in het openbaar altijd op anderen gericht en ik ben dan ook constant bezig om niemand in de weg te lopen of niemand dwars te zitten. Het idee dat ik bewust een handeling zou verrichten waarmee ik dit uit zou lokken, deed mij dan ook afvragen of ik dit als eindopdracht moest uitvoeren om te kunnen slagen. Als dat namelijk zo was, dan kon ik beter per direct stoppen, want dit ging ik never nooit niet doen natuurlijk! Het idee alleen al…

Ik sta in de rij die langzaam vordert, het is echt keidruk vandaag. Achter mij slingert de rij de gangpaden in en het ongeduld van veel van de mensen knettert bijna hoorbaar in de lucht. Degene die nu aan de beurt is, heeft een artikel zonder streepjescode en er moet een collega worden bij gehaald die het betreffende artikel op gaat zoeken in de winkel. Ik hoor een collectieve zucht door heel de rij gaan en iemand merkt geïrriteerd op dat ze uiteraard weer in de ‘verkeerde’ rij is gaan staan.
Ik verzin 1001 excuses om niet te doen wat ik van plan ben; andere keer maar als niet iedereen al gefrustreerd is; eigenlijk heb ik zelf ook haast, dus werk ik mezelf alleen maar tegen om dit door te zetten; misschien moet ik het een volgende keer doen als ik niet zo’n volle kar heb; waarom zou ik mezelf dit aandoen?
Hoe dichter ik nader bij de kassa, hoe warmer ik het krijg…
Oké, adem in, adem uit… Je gaat dit doen, je gaat dit ervaren.
De persoon voor mij heeft alle spullen op de band gezet en plaats het balkje (hoe noem je zo iets eigenlijk??) achter haar boodschappen. Normaal zou ik niet weten hoe snel ik ervoor moet zorgen dat mijn boodschappen ook op die band komen, maar nu wacht ik rustig nog een tijdje, terwijl haar spullen opschuiven richting de kassa. Ogenschijnlijk kalm (hoop ik) blijf ik glimlachend staan, maar intussen voel ik mijn hartslag omhoog gaan en krijg ik het steeds warmer. Mijn neiging om in beweging te komen onderdrukkend, tel ik in gedachten langzaam tot vijf en doe dan een stap naar voren om ook mijn spullen op de band te leggen. Dit doe ik met overdreven langzame (voor mijn gevoel) gecontroleerde bewegingen, waarbij ik eerst de zware, vierkante dingen bij elkaar zoek in mijn wagentje en mezelf dwing om tussen elke handeling in te ademen en weer uit, voordat ik overga tot de volgende handeling.
Intussen schreeuwt alles in mijn lijf ‘NEEEEEEEEE’, glijden de spullen bijna uit mijn klamme handjes, gaan mijn oksels zo langzamerhand klotsen en hoor ik weinig meer door de ruis van het bloed wat in mijn oren klinkt; alles in mijn lijf voelt verkrampt aan en mijn hoofd verdwijnt bijna tussen mijn oren omdat mijn schouders de lucht in gaan en ik het liefst weg wil kruipen achter de boodschappentassen die aan de kassa hangen.
Beseffende dat dat er misschien helemaal raar uit ziet, zie ik daar maar vanaf en ga gestaag door met het geordend op de band plaatsen van mijn spullen.
Als de ruis in mijn oren een klein beetje weg trekt en ik voorzichtig van tussen mijn schouders om me heen durf te kijken, zie ik geïrriteerde blikken, mensen die met plaatsvervangende schaamte van me weg kijken en er staat er zelfs eentje met zijn voet ongeduldig op de grond te tikken…
Waarom deed ik dit ook alweer???

Mijn eerste bewuste oefening in flexibiliteit, out in the open! In het echte leven, in een sociale situatie waarin ik er normaal alles aan zou doen om me maar te gedragen ‘zoals het hoort’ om anderen zo min mogelijk tot last te zijn… wat een hel!
Wekenlang ben ik daarna niet in die betreffende winkel geweest en toen ik wel weer ging, deed ik dat in vermomming 😉 Oké, zo erg was het nou ook weer niet, maar het feit dat dit zoveel met me deed, zei wel heel veel over het stukje wat ik hierin op mocht gaan zoeken.
En dit heb ik gedaan. Oké niet dagelijks, regelmatig haak ik af omdat het dan nog té ongemakkelijk voelt, maar zo af en toe. Deze blijft wel favoriet, waarschijnlijk omdat het me steeds beter af gaat en het me steeds een beetje minder doet; Hartkloppingen die minder snel komen, schouders die laag blijven en een zweet productie die binnen de perken blijft. Heerlijk gevoel!
En weet je? Na veel oefenen merk ik ook echt verschil in het dagelijkse leven. Als me nu iets overvalt waar ik eerder een groot schaamte gevoel aan over zou houden, is dit nog steeds niet leuk (dat zal het ook niet worden) maar vind ik mijn kwetsbaarheid hierin al een stuk minder erg en is het lichamelijk herstel hiervan veel sneller.
Mijn volgende stap is om al mijn boodschappen op de band te leggen en vervolgens nog even terug de winkel in te wandelen omdat ik wat ben vergeten 😉  (Knikkende knieën bij de gedachte alleen al…)

Wil jij hier ook graag mee aan de slag? Hou dan deze pagina in de gaten.