Het jaar dat begon met geweldig goede intenties en plannen. Het jaar waarin ik er klaar voor was er weer vol voor te gaan. Het jaar waarvan ik dacht dat het nooit erger kon worden dan het jaar ervoor…
Maar tadaaa, daar was 2020! Het jaar waarin we te maken kregen met begrippen als lockdown, corona-maatregelen, anderhalve-meter-maatschappij en quarantaine.
Waarin er een wereld open ging van online onderwijs, zoom vergaderingen en whatsapp groep videogesprekken. Waarin het volgens de jongste heerlijk was om je bed uit te rollen, een shirt aan te trekken en achter je beeldscherm naar school te gaan. Waarin beide meiden ongelimiteerd naar hun mobiel konden grijpen, gezien dit immers het enige contact met de buitenwereld was.
Waarin het op het begin heel even fijn leek om op deze manier de dagen te vullen, maar waarin al snel het gemis aan echt contact tevoorschijn kwam…
Het jaar waarin iedereen in huis z’n uiterste best deed om het gezellig te houden, maar waarin we niet konden voorkomen dat we elkaar soms voor de voeten liepen. En het jaar waarin dit (in de meeste gevallen) ook gewoon oké was…
Het jaar waarin de Summer-body van de oudste in mei al kant en klaar was. En waarin de jongste het buitenspelen weer tot een topsport maakte.
Het jaar waarin de bubbel die ik altijd al had gehad zelfs mij (!!!) nu in de weg ging zitten in mijn gemis aan menselijk contact. En het jaar waarin manlief zijn leven gewoon door ging, maar hij elke avond moest dealen met de gevolgen thuis van diegenen wiens leven op pauze stond.
Het jaar waarin doorzettingsvermogen en flexibiliteit nog nooit zo hadden gepast bij ieder lid van ons gezin.
Het jaar waarin we soms gewoon bij de pakken neer donderden, waarin we huilden en schreeuwden en het allemaal even niet meer wisten. En het jaar waarin we elkaar weer omhoog trokken, elkaar de schop onder de kont gaven en samen roeiden met die zeer beperkte riemen die we hadden. Maar wel in ons eigen bootje met de mensen die belangrijk voor ons waren, de verplichte afstand met ieders toestemming negerend en genietend van de nabijheid van elkaar.
Het jaar waarin de geplande vakantie naar Italië een regelrecht cadeau was en waar we met z’n allen vol gas van hebben genoten. En het jaar waarin de natuur ons in ieder geval genoeg zonneschijn gaf zodat we onze wereld een beetje konden vergroten en ik er in mei al uitzag alsof ik 3 weken Italië achter de rug had.
Het jaar waarin ik voor de allereerste keer in mijn leven live ging op Social media en en waar wij met ons gezin hier in ieder geval de grootste lol in hadden.
Het was het jaar waarin ik schrok van de polarisatie in de samenleving, aangemoedigd door mensen die dit nooit, maar dan ook nooit in hun takenpakket zouden mogen hebben. Waarin ik verdrietig werd van hoe de maatschappij zich tentoonstelde en waarin ik de betekenis van de begrippen ‘vrijheid’ en ‘eigen regie’ pas ging waarderen toen deze in het gedrang kwamen. Het jaar waarin ik meerdere malen mijn woorden heb ingeslikt (veel meer dan anders 😉) en tot in den treure heb geprobeerd alles te begrijpen. Maar ook het jaar waarin ik het meerdere malen heb opgegeven om het te begrijpen. Het jaar waarin ik meerdere keren ‘complot-gekkie’ ben genoemd, enkel en alleen omdat ik vraagtekens had en nog steeds heb…
Het jaar waarin ik heel veel heb zien gebeuren hier binnen ons gezinnetje, waar de worstelingen van angst, verdriet en woede streden om de eerste plek. Maar waarin we ook elke keer weer terug konden vallen op de veilige plaats in elkaars armen en waar de lach gelukkig nog overheerste. Het jaar waarin ik regelmatig werd overvallen door de angst voor de toekomst van mijn kinderen, maar waarin de trots die ik voor ze voelde, bruisend de angst aan de kant bleef duwen.
Het was het jaar waarin manlief op de valreep van 2020 ook een poging wilde doen voor zijn Summer-body voor 2021, maar waar er vanuit het torentje weer roet in het eten werd gegooid door wederom de sportscholen te sluiten. Het jaar dat hij in plaats van sporten alle puzzels maar van zolder haalde en heel de kerstvakantie de eettafel bezet hield met duizenden puzzelstukjes.
Het jaar waarin de jongste nieuwe vriendschappen sloot en al puberend haar 14de verjaardag moest vieren zonder de mega knalfuif die ze in gedachten had.
Het jaar waarin de oudste 18 werd en eindelijk legaal kon doen wat ze al jaren illegaal deed, maar waar weinig mogelijkheid toe was nu alles dicht was. Het jaar waarin er van buitenaf en hogerhand op een ziekelijke manier werd ingepraat op ieders schuldgevoel en waarin al het andere werd afgedaan als ‘niet zo belangrijk als…’ En het jaar waarin keer op keer duidelijk werd dat die hele berg die inmiddels onder tafel werd geveegd wel degelijk van belang was en nog steeds is.
Het jaar waarin ik worstelde met mijn normen en waarden, waarin ik mijn plek soms totaal uit het oog verloor door de druk van buiten en mezelf regelmatig zo kwijt was dat ik zwemmend in mijn tranen met de stroom mee ging tot ik een reddingsvest kreeg toegeworpen en ik hoestend en proestend weer op adem kwam. Maar ook het jaar waarin ik na elke zwempartij sterker de kant op klauterde en weer wist waar ik in geloofde en waar ik voor wilde staan. Het was het jaar waarin ik nog bewuster dan anders heb geprobeerd mijn kinderen hun eigen mening te laten vormen en ze vrij heb gelaten in hun denken en hoe ze zich hiermee staande moesten houden in de buitenwereld.
Het was het jaar waarvan nóóit gezegd mag worden dat alles dat geen corona is er niet toe doet, omdat de gevolgen van dat hele stuk veel groter zijn dan de meesten willen toegeven; Het is niet oké om dat weg te wuiven en het mag ook nooit oké worden!
Het is het jaar wat we heel snel af willen sluiten, hopend op betere en vooral weer normale tijden…
Ik ga ervoor, want ik geloof erin. Ik geloof in de magie van een nieuw begin en aan dat nieuwe begin zijn we hier heel hard toe. Geloof jij met me mee?