Ze zit al in het lokaal als 1 voor 1 de andere deelnemers binnen druppelen. Ze neemt een slokje van haar koffie en bedenkt hoe ze erbij zit vandaag. Ze weet namelijk dat deze vraag zal komen en ze heeft voor zichzelf nog niet duidelijk wat het antwoord hierop is.
Eigenlijk zit ze er helemaal niet lekker bij. Ze heeft zeer stressvolle weken achter de rug met veel tranen, weinig rust en het gevoel alsof heel de wereld op haar schouders rust.  In bijna alle andere situaties zou ze haar masker opzetten en antwoorden dat ze er prima bij zit. Dat ze lekker bezig is geweest en nieuwsgierig is wat deze nieuwe dag in de opleiding haar gaat brengen…
Maar ze weet dat ook dit weer een intensieve dag gaat worden die al haar aandacht op zal eisen. Aandacht waarvan ze niet weet of ze die vandaag voor honderd procent op kan brengen.
Met een klein beetje onrust kijkt ze de groep rond… Stuk voor stuk geweldige mensen bij wie ze zich zo ontzettend veilig voelt en die haar op de eerdere dagen al zoveel hebben gebracht en gegeven…
Ze neemt nog een slok koffie en neemt zich voor deze grote vraag even voor zichzelf te laten rusten en te luisteren naar de anderen en hoe zij erbij zitten.
Om de beurt verteld iedereen haar ervaring van het vorige les-blok en wat dit in beweging heeft gezet. Ze voelt de energie door de ruimte stromen als alle positieve verhalen naar buiten komen. En dan is het haar beurt; “Hoe zit jij erbij?”
Ze bevindt zich nog steeds op de dunne lijn met aan de ene kant het veilige antwoord en aan de andere kant het antwoord waarmee ze zich volledig kwetsbaar zal opstellen.
Kwetsbaar opstellen, daar heeft ze op zich niet heel veel moeite mee, maar bij haar gaat dat meestal gepaard met tranen, een overslaande stem en een snik die vast blijft zitten in haar keel waardoor ze niet meer uit haar woorden komt.
Ze haalt diep adem en dan laat ze zich vallen naar die kant van de lijn die voor haar zo ontzettend moeilijk is….
“Eigenlijk gaat het niet zo oké momenteel” En meer dan dat komt er niet uit, want daar zijn de tranen al, de haperende stem en de snik die ergens tussen blijft hangen.
Het blijft stil in de groep en in die stilte is er ruimte. Ruimte om dit er even te laten zijn, om dit even te doorvoelen zonder druk om gelijk uit te leggen waarom het niet oké is. Ze maakt gebruik van de ruimte en voelt zich langzaam iets rustiger worden. En daar is er de mogelijkheid om te vertellen wat er in haar speelt en haar even in de weg zit.
“Wat heb je nodig vandaag?”, is de vraag die de docent haar stelt en zodra deze vraag tot haar doordringt is er lucht, ruimte en zuurstof in het krampachtig in bedwang gehouden verstikkende idee dat ze altijd maar lachend mee moet gaan met alles.
Ze laat de vraag even dwarrelen door de lucht en vliegen op de zuurstof en vindt dan rust in haar antwoord. “Ik wil een keuze mogen maken vandaag. De keuze of ik wel of niet meedoe met een opdracht. De keuze of ik me wel of niet even terug trek wanneer ik voel dat dit nodig is.”
“Dan krijg jij vandaag hiervoor alle ruimte”, antwoord de docent.

“Wat heb je nodig?” Het is zo’n simpele vraag, maar vaak zo weinig gesteld of te weinig geluisterd naar het antwoord. Te vaak was haar al verteld dat het heel vervelend was waar ze doorheen ging, maar dat het vast hielp als ze gewoon lekker mee ging met de rest. Te vaak was ze al aangespoord om vooral niet bij de pakken neer te zitten en gewoon door te gaan met hetgeen ze aan het doen was.
Te vaak ging ze hiermee voorbij aan zoveel dingen, waardoor het masker zo enorm vast geplakt zat aan haar hele zijn, dat ze bijna niet meer wist hoe ze was zonder dat masker…
“Wat heb je nodig?” Deze vraag mag veel vaker worden gesteld en er mag vooral geluisterd worden naar het antwoord.

Rustig haar tranen afvegend, begint ze aan de dag. Een dag vol uitdagende opdrachten en oefeningen, waarvan ze er niet 1 overslaat… De gedachte dat ze de ruimte heeft om dit wel te doen, geeft haar tenslotte de lucht om ook deze dag weer met veel plezier en vertrouwen af te ronden.