Beren, je hebt ze in allerlei soorten en maten; de bruine beer, de grizzlybeer, de zwarte beer, de ijsbeer en de teddy beer. Ik zie ze al heel mijn leven en dan zijn het er altijd iets meer dan twee en die zitten geen broodjes te smeren!

Ik heb het dan ook niet over de snoezige teddybeer met het hoge knuffel gehalte, ik heb het over de zogenaamde beren op de weg…
Ken je dat, dat als er iets op de je pad komt, als er een idee op popt, als er een project gestart wordt, of als er aan iets nieuws begonnen gaat worden, dat jij dan binnen een mum van tijd alle mogelijke doemscenario’s al heb bedacht en in gedachten heb beleefd?
Dat jij als eerste (en in veel gevallen als enige) kan vertellen wat er allemaal mis kan gaan met het uitvoeren van dat idee, dat jij alle valkuilen weet te benoemen en dat het lijkt alsof je het hele plan/project/idee aan het saboteren en aan het afkeuren bent doordat je tot in detail kunt vertellen wat er fout kan gaan?
Ik heb dat dus. Mijn weg is soms zo vol met overstekende, waggelende, dikke beren dat het soms zelfs moeilijk is om de weg überhaupt nog te zien. Dat elke beer die op dat moment oversteekt staat voor iets wat fout kan lopen, iets waar over nagedacht moet worden en iets waardoor het helemaal een andere kant op kan gaan als dat het zou moeten…

Heel lang hebben deze beren mij in de weg gezeten. Heel lang heb ik gedacht dat dit een eigenschap van mij was die alleen maar negatief gezien kon worden. Heel lang heb ik hier ook wel degelijk last van gehad, zeker omdat ik bleef hangen bij ‘negatieve eigenschap’ en daardoor niet in staat was te bedenken wat ik ermee zou kunnen.
Dit hele beren-gedoe kan samen hangen met hoogsensitiviteit. Mensen met deze eigenschap zien, horen en voelen dingen en details die anderen vaak ontgaan en ‘zien’ hierdoor direct welke risico’s en kansen een situatie met zich meebrengt. De eventuele beren zijn sneller zichtbaar met de gevolgen hiervan. (Wat overigens niet betekent dat alle mensen die beren zien, automatisch ook hoogsensitief zijn.)

Als je in je omgeving weinig mensen treft die ook deze beren zien (of niet naar buiten brengen dat ze er last van hebben) dan ga je de beren zoveel mogelijk negeren. Alleen gaan ze er niet mee weg, maar maakt het alleen dat je bij voorbaat de weg al gaat vermijden, omdat je geen zin hebt in een confrontatie met deze dieren. Want hoe schattig en knuffelbaar ze er van grote afstand ook uitzien en hoe leuk de film ‘Brother Bear’ ook is, een Kenai of Kodi op 5 cm afstand van je hebben staan, is niet iets om je op te verheugen.
Het punt is wel dat je je hierdoor ook heel veel leuke dingen onbedoeld ontzegt, omdat de beren voorrang hebben op een weg die zomaar naar iets heel leuks zou kunnen leiden…
En als dan je partner op een dag thuis komt met een speelgoed jachtgeweer “voor alle beren die jij altijd ziet”, dan weet je dat je er wellicht iets mee zou mogen…
(Waar ik overigens nu om kan lachen, maar destijds erg confronterend vond, omdat ik stellig dacht dat ik mijn beren goed verborgen hield. Daarnaast ben ik een grote dierenvriend en vond ik het idee van het ‘neerschieten’ van mijn beren misschien nog wel angstaanjagender dan de beren zelf 😉)

Maar wat als je deze beren nu eens gaat zien als iets positiefs? Wat als je deze beren kunt gebruiken om een plan, een project, een nieuwe uitdaging, een idee nog beter te laten slagen?

Wat als het vaststellen hoe iets totaal mis kan gaan,
dé manier is om de beste ideeën te krijgen over hoe je een situatie tot een groot succes maakt?

Wat als het bedenken van alle doemscenario’s, en er vervolgens alle ruimte en tijd voor nemen om hier oplossingen voor te bedenken, er juist voor zorgt dat het plan uiteindelijk slaagt? Dat je (bijna) alles van tevoren al weet te tackelen, dat je in kan spelen op waar het mis kan gaan, dat je het hele idee uit kan werken mét alle dingen die er mis kunnen gaan. Dat je weet wat je zelf kan ‘in case of’ en dat je weet wie of wat je in kan schakelen als dat nodig blijkt te zijn…
Hoe eng zouden deze beren dan nog zijn? Zou het niet veel leuker zijn om jouw beren op deze manier te kunnen zien?
Als je jouw dreigende, grote, intimiderende beren dermate kunt temmen dat ze je niet meer in de weg lopen, maar dat ze uiteindelijk toch veranderen in de snoezige teddyberen die niet alleen leuk zijn om naar te kijken, maar nog leuker om mee te spelen! Geloof mij, na jaren weg gerend te hebben voor mijn beren, na jaren andere wegen in te hebben geslagen vanwege die beren, na lange tijd bang te zijn geweest voor die harige wezens, weet ik nu hoe leuk ze kunnen zijn en hoe handig, als ik mezelf de kans maar gun deze beren te leren kennen, ermee te leren spelen en er op een creatieve manier mee om leer gaan.

Gun jij jezelf ook de kans om jouw beren te leren kennen en wil je ook weten hoe je ze kunt temmen? Neem dan snel contact op voor een vrijblijvend oriëntatie gesprek.