Ooit besloot ik, dé ras-perfectionist aller tijden, dat het me wel leuk leek om les te gaan geven op een sportschool.
Ik volgde al enkele jaren met veel plezier een specifieke les en op de 1 of andere manier dacht ik dat het wel iets voor mij was om deze les over te brengen op anderen…. Ik… die persoon die het liefst onzichtbaar bleef voor haar omgeving… Die altijd achterin dook om maar niet op de voorgrond te hoeven treden…
Die hemel en aarde bewoog om vooral binnen haar comfortzone te blijven, daar waar het veilig en vertrouwd was…
Die helemaal niks, maar dan ook niks had met ‘je podium pakken’ en ‘in de spotlight staan’….
Die alleen maar de dingen deed waarvan ze wist dat ze geen fouten zou maken en als dat wel gebeurde, dat dit dan gelukkig vaak niet zichtbaar was voor anderen….
Maar ook diezelfde persoon die merkte hoe blij ze werd van het sporten….
Die dit dolgraag wilde delen met zoveel mogelijk mensen…
Die haar passie vond, juist daar op dat podium… Die ontdekte dat het enthousiast maken en in beweging brengen van mensen haar zoveel bracht…
Die mocht ervaren dat het naleven van je passie zwaarder mag wegen dan de angst door de mand te vallen…
En dus ging ik voor de eerste keer in mijn leven zo’n grote uitdaging aan; Ik deed de opleiding, draaide mee met andere instructeurs en kreeg mijn eigen lesuurtje.
De allereerste keer dat ik helemaal alleen daar op dat podium mocht staan, was een regelrechte hel! Al die mensen, al die blikken, al die verwachtingen die ik meende te voelen… Het zweet brak me aan alle kanten uit, mijn hoofd werd 1 zwart gat en datgene met die 7 kleuren was nog een understatement…
De perfectionist in mij vond elke keer weer dat mijn les dus perfect en foutloos moest zijn en ik lag werkelijk waar wakker als ik een keer de mist in ging met de choreografie…
Gelukkig ben ik door de jaren heen flink gegroeid, zowel in mijn rol als groepslesinstructeur, als in mijn rol als coach binnen mijn praktijk én op dat podium. (en ja ook in spiermassa 😉 )
Inmiddels hoeft het niet meer persé foutloos. Ja, ik streef nog steeds naar perfectie, maar ik lig er al lang niet meer wakker van als ik een fout maak.
Toen ik in de laatste lockdown weer de eer kreeg om een aantal lessen op te nemen voor op Youtube, merkte ik pas echt hoeveel verder ik ben gegroeid op dit gebied. In een real-time les kun je nog denken ‘ach, dit foutje hadden ze vast niet door, dat zijn ze morgen weer vergeten’. Als alles vast ligt op beeld en zichtbaar voor de hele wereld, voel je je toch weer een heel stuk kwetsbaarder; Een fout ligt vast en kan zelfs terug gespoeld worden 😊.
Dus ja, ik vind dat soort dingen nog steeds superspannend.
Ja, ik kan er van balen als het dan toch niet foutloos gaat. En ja, dit gevoel mag er zijn! Pas als je dit er kunt laten zijn, kun je doorstappen in het volgende. (In tegenstelling tot wat heel veel mindset-goeroes roepen, getuigt het niet van de juiste mindset als je beweert dat het je allemaal niet boeit…)
En omdat het er allemaal mag zijn, lig ik ook hier niet meer wakker van.
En zoals ik graag de deelnemers in mijn les wil meenemen in mijn enthousiasme, wil ik ook graag dit stukje overbrengen op anderen.
Zodat ook jij je steeds comfortabeler gaat voelen buiten je comfortzone. Zodat jij jou wereld durft te vergroten en het jezelf zoveel makkelijker maakt. Zodat jij vooral bezig bent met wat je zelf leuk vindt, in plaats van wat de buitenwereld erover denkt…
Wil jij ook leren om zo in het leven te staan? Durf jij die uitdaging aan? Klik dan snel op onderstaande button.