Helemaal helder en opgefrist loop ik op mijn gemak het bospaadje af. Na een wandeling van bijna 2 uur met de hond in de bossen van Westenschouwen, kan ik al bij voorbaat genieten van de latte machiato die ik mezelf beloofd heb.
Aan het begin van het bos zie ik een groep kinderen van rond de 16 jaar, allemaal op de mountainbike, luisterend naar een instructeur die uitleg aan het geven is. Ik vermoed dat het een schoolklas betreft. “Wat leuk!”, denk ik, “Goed dat dit soort dingen nog steeds worden gedaan met deze doelgroep. Heerlijk buiten met z’n allen, even bikkelen en dan moe maar voldaan terugkijken op een geslaagde activiteit!” Terwijl ik langs loop hoor ik de instructeur vertellen; “Als we op een stuk komen dat we moeten klimmen en je denkt dat je het niet gaat redden, dan zit er daar een knopje waarmee je de trapondersteuning aan kan zetten.”
En ik val stil…. Letterlijk en figuurlijk… Want even serieus; trapondersteuning op een mountainbike?? (die gaat er sowieso al niet in bij mij -uitzonderingen daargelaten- ) Maar dan ook nog eens trapondersteuning op een mountainbike bij een groep jongeren die in de bloei van hun leven zitten?
Die gaan fietsen in de bossen van Westenschouwen, waar heus wel hoogteverschil is, maar wat nou niet bepaald de Italiaanse alpen zijn…
Die dus gelijk een pasklare oplossing in de schoot krijgen geworpen voor het geval ze dénken dat ze het niet gaan redden??
Ik kan hier mijn hoofd niet omheen wikkelen!

Hoewel de zogenaamde ‘mindset coaches’ als paddenstoelen uit de grond zijn geschoten de laatste jaren zie ik dit niet terug in het dagelijkse leven.
Integendeel; Alles moet zo makkelijk mogelijk, niks mag moeite kosten, blijf vooral binnen je comfortzone en als dat niet lukt ga je het natuurlijk gewoon niet doen. Of er moet van alles aan te pas komen, zodat het wel comfortabel blijft voelen.
De controle- en gemaks maatschappij wint terrein en het doet absoluut wat het de bedoeling is dat het doet; niet meer zelf nadenken, niet meer zelf voelen, niet meer ervaren, niet meer leren om te gaan met ongemak, maar volledig afhankelijk worden van externe factoren….

Sporten? Dat kan alleen nog maar met zo’n smartwatch om je pols. Want alleen die kan je vertellen of je lekker gesport hebt. Als je namelijk niet weet hoeveel calorieën je hebt verbrand, of hoeveel stappen je hebt gezet, of hoe hoog je hartslag is, hoe kun je dan weten of je goed bezig bent geweest? ‘
Het feit dat je zweet, dat je je goed voelt door de endorfine die vrij komt, dat er vanzelf een lach op je gezicht komt, dat er bergen energie vrij komt, dat kan niet gemeten worden en telt dus niet mee. Alleen de resultaten op je horloge kunnen je vertellen of je je goed voelt of niet.
En o wee als blijkt dat je hartslag wel erg hoog is, of als je ongemak ervaart omdat je temperatuur omhoog gaat, dan moet per direct die airco aan, want het mag natuurlijk niet ongemakkelijk voelen.
Dat je lichaam heel goed in staat is te reageren op inspanning en dit te reguleren door te zweten en te hijgen en een hoge hartslag, dat weten heel veel mensen niet eens meer (of ze zijn er van overtuigd dat hun lichaam dat niet kan). Want dit is ongemak en dit moet ten allen tijden voorkomen worden.

Iedereen heeft de mond vol van de zogenaamde pamper generatie. Die jongeren die niks kunnen hebben, al moe worden van het idee dat ze iets moeten gaan doen met hun leven en door wie we vrezen voor de toekomst van deze wereld.
Maar deze generatie is toch echt gecreëerd door de generaties die daarvoor zitten;
De ouders die niet willen dat hun kind in een boom klimt, want je kan zomaar naar beneden vallen…
De ouders die het klasgenootje aanspreken op pestgedrag, in plaats van proberen het eigen kind weerbaarder te maken…
De ouders die voor elk wissewasje op school zitten, omdat ze het niet eens zijn met de werkwijze van de leerkracht, in plaats van het kind het zelf te laten oplossen…
De ouders die een rechtszaak aanspannen, omdat hun kind op 1 tiende punt is gezakt, in plaats van te laten ondervinden dat niet altijd alles gaat zoals je wil in het leven…

De wereld die is gecreëerd (en waarin het jouw keus is hierin mee te gaan!) waarbij gemak voorop staat en alles wat ongemak veroorzaakt zoveel mogelijk weggestopt moet worden.
Voor alles is tegenwoordig een app.
Voor alles is tegenwoordig een kant en klare oplossing.
Voor alles bestaat er een apparaat die het voor je doet.
Zonder ongemak, zonder moeite, zonder pijn, zonder dat het je iets kost (behalve geld).

Maar er is geen app voor gelukkig zijn, voor genieten, voor voldoening.
Voor dat machtige gevoel dat je ergens bent omdat jij hier zelf zo keihard voor hebt gewerkt.
Dat jij door de bagger bent gekropen, huilsessies hebt gehad, 100 keer op hebt willen geven, bent gevallen maar keer op keer weer bent opgestaan. Dat jij alle ongemak en pijn hebt gevoeld, doorleefd en overleefd.
Dat alleen jij dit voor elkaar hebt gekregen… Dat ultieme euforische gevoel, waardoor je beseft dat je lééft!!

Een kind dat in een boom mag klimmen, leert zijn eigen lijf kennen en de grenzen hiervan…
Een kind dat leert voor zichzelf op te komen wanneer het gepest wordt, zal sterker in de schoenen staan in de toekomst…
Een kind dat leert zelf het gesprek met de leerkracht aan te gaan en te dealen met de dingen die niet veranderd kunnen worden, zal later beter om kunnen gaan met minder leuke situaties…
Een kind dat geleerd wordt om te gaan met een in hun ogen oneerlijke situatie, hoe wrang het soms ook lijkt, zal leren dat niet alles aan komt waaien en dat er vaak keihard gewerkt moet worden om iets te bereiken…

Maar als wij als volwassenen meegaan in de controle maatschappij.
Als wij het niet aandurven buiten onze comfortzone te stappen.
Als wij geen moeite ergens voor willen doen, maar wel dingen verwachten.
Als wij niet meer kunnen luisteren naar ons eigen lichaam.
Hoe kunnen we dan een generatie verwachten die zichzelf kunnen redden? Die het beter gaan doen dan ons, die weten hoe de wereld werkt, die in kunnen spelen op onverwachte situaties, die goed voor zichzelf zullen zorgen, die weerbaar zijn en veerkrachtig genoeg om met tegenslagen om te gaan?

Dus ga eens voor dat ongemak. Stap uit je comfortzone. Voel eens wat het met je doet als je iets onderneemt wat je anders nooit zou doen. Voel de zenuwen, de spanning, durf je beren in de ogen te kijken, met het risico dat het mis gaat.
Durf je lichaam uit te dagen. Laat het maar ploeteren en zweten en ervaar dat ongemak zonder het op te willen lossen.
Want alleen als jij zo in de wereld durft te staan, geef je het juiste voorbeeld aan alles wat na jou komt… ( En komt het heel misschien toch nog goed)