Overleven…

Ik zit er al dagen tegenaan te hikken en uit te stellen en excuses te verzinnen, maar ik kom er niet meer onderuit. Ik weet dat ik moet en ik spreek mezelf streng toe om het nu maar eens gedaan te hebben.
Ik sluit mijn ogen, haal diep adem, pak de deurknop vast en duw de deur heel voorzichtig open, klaar voor welke weerstand ik dan ook voel.
Er raakt iets, maar het is verplaatsbaar en met enige kracht, duw ik het met de deur mee naar voren. Ik zet een klein stapje naar binnen, nog steeds met mijn ogen dicht. Maar ik weet dat ik ze zal moeten openen, voor mijn eigen veiligheid…
Ik duw de deur nog wat verder open, zodat ik er helemaal doorheen kan en gluur tussen mijn wimpers door om me heen. Ik ben nu bijna binnen en concentreer me op het ademhalen door mijn mond en niet door mijn neus. Hoe minder ik ruik, hoe beter.
Mijn hartslag is hoog en ik ben voorbereid op alles wat een gevaar kan vormen vanuit de ruimte die ik binnen stap. Ik sta stil en kijk om me heen… er beweegt niks en langzaam komt mijn hartslag weer in een iets gezonder ritme. Ik haal bijna opgelucht adem, nog steeds door mijn mond, dat dan weer wel en durf mijn ogen nu helemaal te openen.
Oké oké, het is deze keer minder erg dan ik verwacht had; Het grote oppervlak van het bureau is weliswaar niet meer volledig zichtbaar onder alle kleren die er op liggen… (Kleren die ik met veel precisie ooit heb opgevouwen, maar die nu in een frommeltje op een hoop liggen), maar er staat geen servies of half leeg gedronken glazen sap (of iets in die richting)
Waar een bed zou moeten zijn, zie ik onder alles wat er niet op een bed hoort, iets wat in de buurt komt van een ruimte waar zowaar misschien in geslapen kan worden…
Er zijn stukken van de vloer zichtbaar tussen alle schoolspullen, tassen, dansschoenen (heel veel dansschoenen) en al het andere wat ik niet zo snel kan definiëren…
Het meeste van de echte zooi ligt zowaar ín de prullenbak in plaats van ernaast…
Mijn scannende blik ziet zo snel ook niks wat ooit eetbaar was en nu bijna vanzelf weer richting de koelkast gaat….
En als klap op de vuurpijl staat godzijdank het raam nog steeds open, waardoor ik voorzichtig door mijn neus durf adem te halen…

Pffff, deze puberkamer-excursie die ik eens per week van mezelf moét maken, is reuze meegevallen deze keer! Ik besluit dan ook te genieten van dit moment, snel de kamer weer uit te stappen en het lekker te laten zoals het is.
(Om vervolgens diezelfde dag visite te krijgen die heel graag heel het huis willen zien en vragen; Mogen we ook even boven kijken?….. )