In deze gecreëerde gemaks-maatschappij, waarin alles te voorspellen is, alles op te zoeken is en voor te bereiden. Waarin je alles krijgt voorgeschoteld, en je nergens moeite voor hoeft te doen. Waarin fouten maken niet meer voor (mag) komen en dit dan ook ten allen tijde vermeden wordt.
Waarin AI een steeds grotere plek inneemt, zodat je straks helemaal niet meer zelf na hoeft te denken. Waarin social media de trend zet en niemand hier meer van af durft te wijken. Waarin niet meer wordt geleerd om ergens voor te strijden, om juist de moeilijke weg te kiezen, om te gaan voor de kuilen en bergen en vooral ook diepe dalen…
Is mijn nieuwjaarswens voor jou:

Ik wens je een jaar vol met uitdagingen!
Van die momenten die je ingaat met gierende hartkleppen en klotsende oksels.
Met het zweet dat in straaltjes je bilnaad inglijdt en hoogrode wangen waarvan de hitte voelbaar is op een meter afstand.
Met van die gedachtes als ‘was ik hier maar nooit aan begonnen’, ‘what was I thinking’ en ‘waar is dat gat waarin ik kan verdwijnen?’
Met zo’n rare trilling in je stem, die niet weg te kuchen valt als je moet gaan praten. Of dat je juist zo aan het ratelen bent om ‘er maar vanaf te zijn’, dat je toehoorders je ‘flabbergasted’ aan zitten te staren, omdat ze geen idee hebben wat je net verteld hebt. (En jij zelf ook niet)
Met trillende vingers, echte knikkende knieën en een hartslag die nooit gezond meer kan zijn, waardoor het je amper lukt de bewegingen te maken die nodig zijn op dat moment.

Om het vervolgens te doorstaan, zowaar te overleven, er zelfs misschien een heel klein beetje van te genieten en erachter te komen waarom je dit ook alweer wilde. 
Om te eindigen in een gevoel van overwinning, van immense ontlading, van rete-trots zijn op jezelf, van ‘hell yeah! Dat heb ik gewoon even gedaan!’
Met een energie waar je dagenlang op kan teren, waardoor je met een glimlach op je gezicht in slaap valt en waarmee je opstaat alsof het kerstochtend is.

Om hier meer van te willen:
Het gevoel dat je leeft en niet geleefd wordt…
Dat je doet waar je blij van wordt..
Dat je voldoening haalt uit je dagen…
Dat je durft te spelen met het leven, zoals het leven vaak speelt met jou…
Dat je niet bij de pakken neer blijft zitten… (Even zwelgen in zelfmedelijden mag best 😉)
Maar dat je jezelf weer een schop onder je reet weet te geven en voor de volgende uitdaging gaat….

Kies niet voor de makkelijkste weg, die is namelijk al begaanbaar gemaakt door anderen en is dus niet jouw pad.
Maar ga van die weg af en creëer je eigen pad, vol met hobbels en bobbels die je leren om hotsend door het leven te gaan. Met een zere kont van elke keer terug op je zadel vallen. Met je haar dat steeds weer in je ogen zwiept. Met de sporen van tranen door het stof op je gezicht. Met de blaren op de handen van het vasthouden van je stuur.
Zet jouw voetstappen in de verse sneeuw. Durf te lopen waar je nog niet eerder liep, loop niet in de afdrukken van een ander, maar maak je eigen spoor… Springend, vallend en struikelend… Maar met het gevoel dat de wereld van jou is.
Ga voor die uitdaging! Doe de dingen die je eng vindt. Vindt het vervolgens ook eng! Vreselijk! Een marteling! Maar laat je hierdoor niet weerhouden en draai dan eens om en kijk vol trots naar het paadje dat jij gecreëerd hebt…  Dat is mijn wens voor jou…