Ik had nooit gedacht dat dit me zou overkomen…
Ik had er überhaupt nog nooit over nagedacht, of bij stil gestaan. Puur vanwege het feit dat dit in mijn ogen onmogelijk was. Niet te doen, onoverkomelijk en daarom afgedaan als ‘niet aan te beginnen, dus hoef je niet over na te denken.’ Sommige dingen in het leven zijn namelijk zo; Die passen in een heel duidelijk hokje en hoef je niet eens te zien als een uitdaging omdat het in je beleving echt niet kan.
De berg te hoog, het dal te diep, het water te koud en te donker. Niet eens behoefte aan bergschoenen, bruggen of een zwemvest, want ook met al deze hulpmiddelen zou het nog steeds onmogelijk zijn.

En toch is dan dat onmogelijke gebeurt. En dat terwijl ik het niet eens van plan was. Ik had niks voorbereid, was er niet al dagen mee bezig, had geen strategie en geen plan. Ik had er dus helemaal niet over nagedacht, want ja; onmogelijk.
En het gebeurde zo snel dat ik pas achteraf tot het besef kwam wat er was gebeurt. Dat ik een onmogelijke prestatie had neergezet. Ik was flabbergasted, misschien zelfs een beetje in shock toen het tot me doordrong wat er was gebeurt. Dat ik dit gedaan had, dat me dit gelukt was…

En toen begon het malen, toen het eenmaal tot me doordrong wat de gevolgen hiervan zouden kunnen zijn. Dat ik me voortaan niet meer kon verschuilen achter het excuus ‘niet te doen’ en daarmee geen moeite hoefde te doen om het anders aan te pakken.
Want ik had nu zomaar vanuit het niets laten zien dat het dus wel mogelijk was. Wat betekende dit voor een volgende keer? En wat betekende dit voor mijn visie op het onderwerp uitdagingen? Op al die andere dingen die ik in dat hokje ‘onmogelijk’ had gestopt?

Heel m’n wereldbeeld stond op zijn kop! Ik ging twijfelen aan al mijn redeneringen, aan al mijn ideeën over mindset en comfortzone. Ik ging me afvragen of er nog meer situaties waren waarin ik het had nagelaten om de uitdaging erin te onderzoeken in plaats van er klakkeloos vanuit te gaan dat iets onmogelijk was…
Maar toen al die doemgedachten een beetje wegtrokken, kon ik trots zijn op mezelf. Ik had dit gewoon gedaan, zonder plan, zonder van tevoren erover na te denken, het was gebeurt en daarmee had ik bewezen dat het bekende gezegde gewoon klopt; “Het lijkt altijd onmogelijk, tot het is gedaan!”

Maar ik heb dus (en dit is echt gebeurd!) een rondje door de Action gedaan zonder iets te kopen!!! Gewoon naar binnen met een doel; doel was op, nog 4 extra gangpaden doorlopen en toen gewoon naar buiten met lege handen!  Mensen bij de kassa stonden me met open mond aan te staren… de kassière zag ik gluren of ik niet stiekem ergens iets had verstopt… Ik liep te snel, overdonderd door mijn eigen daad, want anders had ik vast een erehaag en een staande ovatie gehad! 😉😊😉😊

En jij? Wat heb jij in dat hokje ‘onmogelijk’ gestopt?