Stel je voor; Je bent 3 jaar en mag met mama mee om boodschappen. Samen de wijde wereld in en dit vind je altijd erg spannend;

Alles is zo groot, alle geluid is zo hard en al die mensen om je heen… Best een beetje eng.
Bij de supermarkt ga je van de auto in het zitje van de winkelwagen en mama rijdt de winkel in. Je kijkt je ogen uit; wat een kleuren, wat een geuren en wat een geluiden…
Mama komt iemand tegen met wie ze gaat praten en ja hoor, daar gebeurt het; de aandacht wordt naar jou verlegd.
“Ahh, wat is het toch een dotje” hoor je, terwijl een onbekende vrouw aan je haren zit.
Je vindt dit helemaal niet prettig en probeert weg te draaien. Jouw haar, wat mama zo mooi in een staartje heeft gedaan vanmorgen, is van jou en daar mag niemand aan komen.
Die mevrouw komt veel te dichtbij en je gaat je steeds minder prettig voelen. Er wordt tegen je gepraat, maar omdat het allemaal zo overweldigend is, hoor je niet wat er gezegd wordt. Je probeert je te verstoppen achter je eigen kleine armpjes.
Dan hoor je mama zeggen; “Nou, doe eens niet zo raar en zeg gewoon eens wat terug als er tegen je gepraat wordt” en je schrikt van de woorden van je mama.
Je vindt het allemaal al zo spannend, de wereld is zo groot en dan zegt mama dat je raar bent…..

Je bent 7 jaar en zit op school. Je vindt het heerlijk daar, houdt van leren en van nieuwe dingen uitproberen en vol enthousiasme sta je altijd als eerste overal bij en wil altijd alles weten.
Alles is zo spannend dat er soms een kriebel in je lijf zit die steeds groter wordt als je maar stil moet zitten. Om deze kriebel er uit te laten moet je af en toe zomaar ineens op staan en even springen. Als de kriebel weg is kun je weer rustig door werken.
De juf snapt jouw kriebel niet zo goed en wordt elke keer een beetje boos als je die kriebel eruit moet laten.
”Gedraag je nou toch eens”, krijg je te horen….
Door je enthousiasme voor bijna alles in het leven, vergeet je vaak dat je op je beurt moet wachten, dat je je vinger op moet steken als je wat wilt zeggen en dat het blijkbaar niet ‘netjes’ is om overal als eerste bij te willen zijn. Door datzelfde enthousiasme én die kriebel in je lijf hoor je niet altijd wat er gezegd wordt.
“Zo, die is echt vervelend,” hoor je sommigen mensen over je zeggen en langzaam wordt je enthousiasme minder en de kriebel in je lijf groter…

Kinderen; Blanco geboren, onder andere gevormd door alle eisen van de buitenwereld.
Lopen ze uit de pas, gedragen ze zich niet conform de gedragsregels van de maatschappij, dan zijn ze ‘vervelend’, moeten ze ‘normaal’ doen en niet zo ‘raar’.

Maar het zijn nog altijd kinderen; Onschuldige wezens die nog reageren vanuit hun pure ik.
Die nog dichtbij hun gevoel staan, die vanuit dit gevoel reageren en die helemaal nog niet bezig zijn met wat normaal is in de ogen van de buitenwereld.

Durf eens kritisch te kijken naar jezelf; wat triggert jou dat je je irriteert aan “zo’n” kind? Waarom keur je bepaald gedrag af?
En ga dan op zoek naar het kind achter het gedrag en probeer de lichtjes in de ogen van het kind weer te vinden.
Maak onderscheid tussen gedrag en persoon, zoek het kind en laat de lichtjes in de ogen weer stralen, zodat de pure ik, zoals we op de wereld komen, iets langer bewaard zal blijven…