Februari 2017… Een ideetje zette zich vast in mijn hoofd. Een ideetje wat zich daar al jaren schuil hield, maar wat ik elke keer weer, met een hele goede reden vond ik zelf, terug duwde in het kamertje waar het was ontstaan.
Dat ideetje liet niet meer los en werd al snel een idee.
Zou ik het durven, zou ik het doen? Ik, de grootste control-freak aller tijden, zou ik het durven om mijn vastigheid en structuur op te geven?
Zou ik in het diepe durven springen?
Ik ging voorzichtig het idee naar buiten brengen, aftasten, voelen of de wereld er klaar voor was en vooral of ik klaar was voor de wereld.
Het idee groeide mijn hoofd uit en ik kreeg van alle kanten hulp aangereikt, waardoor ik niks anders kon dan er daadwerkelijk wat mee doen…
En ja hoor, daar ging ik. Kwetsbaar maar dapper, met knikkende knieën, ging ik ervoor: Mijn droom, mijn missie, mijn doel, een eigen praktijk; Doodeng vond ik het, maar ik ging het echt gewoon doen.
Een mooie ruimte op een fijne plek, gevestigd in de sportschool waar ik ook wat uurtjes werkte, omringd door zoveel mensen die ook hun droom achterna gingen en die mij inspireerden om de sprong te wagen…
Achter de schermen werkte ik keihard om voor elkaar te krijgen wat ik wilde.

Donderdag 18 mei tekende ik mijn ontslagbrief… Bij de werkgever waar ik 9 jaar in dienst was. In vaste dienst, met een vast contract, met de zekerheid van elke maand dat vaste salaris op mijn bankrekening… Maar waar ik ook al meer dan drie jaar dood ongelukkig rondliep…
Zaterdag 20 mei smeerde mijn man het laatste likje verf op de muren van mijn kantoor, de plek waar het allemaal zou gaan gebeuren…
In de nacht van 20 op 21 mei ging alles in rook op…
Zondag 21 mei stond ik naar de smeulende resten te kijken: van wat de uitwerking van mijn droom had moeten zijn, was niet veel meer over dan chaos en zwartgeblakerde stukken muur…
Dinsdag 23 mei zat ik totaal versuft bij de kamer van Koophandel, een afspraak die al een tijdje stond, en zette ik mijn handtekening onder mijn inschrijving; Silly Coaching… Bezoekadres? Uhh, geen idee…
Gehuld in een mist van overwegende stilte, want velen wisten nog niet van Silly Coaching en hoe mijn droom nu toch echt even een nachtmerrie was geworden…

Gelukkig werd er snel een andere plek gevonden voor de sportschool en kon ik daar, wederom door zoveel lieve mensen, ook terecht.
Mijn deadline om per 1 juli open te gaan, werd zo op het nippertje toch gehaald.
Met wat passen en meten , gedeelde agenda’s en veel geduld van alle kanten, heeft Silly Coaching haar eerste negen maanden erop zitten.
Maanden met vallen en weer overeind krabbelen, maanden waarin ik veel heb geleerd, soms heb gehuild, maar veel heb gelachen.
Maanden waarin ik al vele mensen en kinderen heb mogen helpen en ik heb geen moment, maar dan ook echt geen moment, spijt gehad van mijn beslissing.
Dit is mijn doel, dit is mijn missie en ik hoop nog veel meer te kunnen betekenen voor anderen.
Maar nu is het echt tijd voor mijn eigen plekje, mijn eigen kantoor, mijn eigen stulpje, waar ik nóg meer voor elkaar ga krijgen, waar ik mijn missie nog veel groter neer ga zetten.
Ik ben er klaar voor!
Welkom allemaal bij Silly Coaching 2.0!