Ik hou van contact, écht contact van dichtbij. En nee ik hoef niet op iemands schoot te zitten, maar ik wil wel in iemands ogen kunnen kijken. Gewoon aan de andere kant van de tafel, niet op anderhalve meter.
Ogen zeggen heel veel, van de blik in iemands ogen leer ik meer dan een uur lang praten. Ogen kunnen niet liegen, hoe hard iemand ook wat anders vertelt.
Ogen op anderhalve meter zijn niet zo heel goed meer te lezen…

 Een handdruk geeft mij een indicatie hoe iemand op dat moment in de dag staat. Is deze stevig, minder stevig, snel en vluchtig of juist weloverwogen en rustig…
Even een troostende hand op iemands schouder, even een high-five wanneer iets is gelukt, even een speels tikje bij een opdracht, even die verbinding door fysiek contact. Het fysieke contact wat altijd zo normaal was, waar niemand ooit echt over nadacht, maar wat nu zorgt voor schijnbewegingen en ongemakkelijke houdingen.
Dat contact, die échte verbinding die wij als mens zo nodig hebben, is nu bestempeld als niet-normaal en ‘mag’ niet meer.
Zelfs op straffe van een boete…
Het doet me veel om mijn coaching hierop aan te passen, om te zoeken naar mogelijkheden wat nog wel kan. En dat lukt me, natuurlijk lukt me dat, maar het doet me ook verdriet.

Ik had namelijk zoveel plannen, zoveel hele gave plannen. Bedacht begin dit jaar toen ik met een schone lei het nieuwe jaar in rende. In rende ja, met een sprint en hele grote stappen. Het jaar ervoor was namelijk een bewogen jaar dat ik graag achter me wilde laten.
Nieuwe plannen, allemaal bedacht vanuit het contact waar ik zoveel uithaal, vanuit de verbinding waarvan ik weet dat die nodig is om je menselijk en fijn te voelen. Bedacht vanuit het idee dat samen ervaren, spelen, ontdekken je zoveel brengt.
Inmiddels zijn we bijna 9 maanden verder… Mijn ideeën zijn inmiddels niet meer zichtbaar van het stof en ik ben een beetje stil gevallen. Want heel veel van de pijlers waar mijn coaching op rust, alles wat ik belangrijk vind in het contact met anderen, is onderuit gehaald en heeft de stempel ‘maatregel’ en ‘verboden’ gekregen.
Ik roei met de riemen die ik heb en gelukkig zijn dat er nog heel wat en alles wat ik nog aan kán bieden doe ik nog steeds met heel veel toewijding en plezier.

Het omgaan met de onzekerheid is echter elke dag weer een uitdaging, want ik kan al heel lang niet meer volgen welke maatregel er nu weer ingezet gaat worden en welke beroepsgroep er nu weer in de problemen gaat komen. En het begrijpen van het waarom van bepaalde maatregelen… daar ben ik maar mee gestopt…
Maar daar is dan nu het volgende wat er doorheen gedrukt wordt en dit gaat in tegen heel veel waar ik in geloof; Het mondkapje…
Correctie; Het niet-werkend, niet-medische mondkapje. Het mondkapje waarvan in den beginne al is gezegd dat het niet bijdraagt aan het tegengaan van de verspreiding van het virus. Gezegd door mensen vanuit het RIVM, het OMT en ook vanuit de WHO.
Het mondkapje dat in andere landen al eerder is ingevoerd en waar we de besmettingen omhoog zien gaan.
Het mondkapje waarvan steeds meer onderzoek in de publiciteit komt dat het schadelijk kan zijn voor je gezondheid. En nee kom niet aan met de loze opmerking “dan zouden artsen ook al lang moeten lijden onder het gebruik van deze dingen”.
Er zit nogal een verschil tussen een medisch mondkapje en een niet-medisch mondkapje; Verschil in de werking, verschil in de omstandigheden waaronder ze gebruikt worden en verschil in de manier waarop ze gebruikt worden…
Het mondkapje waar geen touw aan vast te knopen is in welke situaties het wel en niet gebruikt moet worden…
Het mondkapje dat er voor zorgt dat men denkt onschendbaar te zijn en de afstandsregels er ineens niet meer toe schijnen te doen…
Het mondkapje waarvan is gezegd door diezelfde mensen van hogerhand dat het puur alleen wordt ingezet voor gedragsbeïnvloeding…

Voor alle duidelijkheid; Dit schrijfsel is niet om een discussie op gang te brengen. Ik heb hier een duidelijke mening over, maar vermijd over het algemeen het gesprek, omdat ik ook begrijp dat er mensen zijn die er wel in geloven. Die net zo overtuigd zijn van het positieve effect ervan, als dat ik overtuigd ben van het negatieve effect ervan. En iedereen mag zelf beslissen hoe hier in te staan.
Alleen is daar dus die wet die het ineens verplicht stelt. En als je niet gelooft in de werking ervan…
Als je het echt benauwd krijgt met zo’n ding op je gezicht …(tot bijna- paniekaanval aan toe) Als je het doodeng vindt om alleen nog maar ogen te zien…
Als de totale mimiek van iemand er ineens niet meer is…
Als het laatste stukje verbinding wat jij nog kan vinden in het contact met de ander, weg gevaagd wordt, verborgen wordt…
Als dit ingaat tegen alles waar jij voor staat, tegen alles waar jouw coaching op gebouwd is…
Dan mag je daar een standpunt in aannemen en een besluit.
Ik hou afstand, ik schud geen handen, ik desinfecteer me suf, ik maak duidelijke afspraken met betrekking tot gezondheid, ik blijf zelf thuis met een snotneus…
Maar bij deze bijzondere bokkesprong van de overheid trek ik de grens;
Mijn praktijkruimte is dan ook geen openbare ruimte en hier heb ik gelukkig nog zelf de regie in handen.
Bij mij ben je daarom welkom zonder mondkapje. Gewoon omdat ik graag heel je gezicht zie, omdat ik graag de verbinding zoek in de hele mens, omdat de connectie tussen ogen, mond en de hele mimiek zo ontzettend belangrijk is. Gewoon, omdat ik graag je lach zie…
Omdat mijn tagline “Coaching met een glimlach” is en ik heel de plank mis zou slaan als ik juist die glimlach zou gaan verbergen…

Adem vrij bij mij! (klikken maar)

(Uiteraard ben jij ook welkom met mondkapje, als jij je hier prettiger bij voelt!)