“Aan welk compliment heb jij eigenlijk een hekel?” was de vraag die werd gesteld tijdens een opleidingsdag.
Mijn eerste ingeving was dat een compliment toch altijd fijn is. Iedereen vind het toch leuk om te horen dat je iets goed doet of ergens goed in bent of dat je er goed uit ziet? Totdat er een zinnetje door mijn hoofd ging die ik interessant genoeg vond om verder te onderzoeken. Een zinnetje dat ik als compliment vaak te horen heb gekregen en waarvan ik nu niet meer zeker wist of ik daar wel zo blij mee was…
“Maar jij bent zo’n sterke vrouw!” krijg ik heel vaak te horen. Vaak uitgebreid met ‘jij staat zo sterk in je schoenen’ of ‘jij straalt altijd uit dat je het wel aan kan’. Waarbij er zo nu en dan ook nog een zinspeling wordt gemaakt op mijn duidelijke mening die ik regelmatig verkondig. (van die laatste heb ik overigens al langer de twijfels of dat als compliment is bedoeld 😉 )

Is het wel zo leuk om altijd maar te horen dat je zo’n sterke vrouw bent? Tuurlijk vind ik het fijn om onafhankelijk te zijn, om mijn mening te durven verkondigen en hiervoor durf te gaan staan. Tuurlijk vind ik het wel stoer dat ik dus blijkbaar uitdraag dat het me wel lukt en dat ik het wel aankan.
Maar…. Er zit een hele grote keerzijde aan dit compliment. Als dit namelijk tegen me gezegd wordt, voelt het alsof er niks geen ruimte over blijft voor mijn kwetsbare kant.
Alsof ik dan niet meer kan zeggen dat het even helemaal niet goed gaat. Dat ik er even doorheen zit, dat ik het ook soms niet meer weet. Dat ik sommige dingen gewoon doodeng vind en regelmatig de neiging moet onderdrukken om heel hard weg te rennen. Dat ik zeer zeker zenuwachtig kan zijn of stress kan hebben en dat ik ook de welbekende 7 kleuren stoelgang heb als ik iets nieuws moet doen. Dat ik soms gewoon in tranen uit wil barsten omdat verdriet me overspoelt of omdat ik het gewoon even niet meer aankan. Dat ik behoefte heb aan een arm om me heen, aan een luisterend oor, aan een aangereikt zakdoekje…
Alsof iedereen maar verwacht dat ik het gewoon doe en alleen af kan….
Als ik dit compliment krijg, voel ik deze ruimte niet meer en kan ik alleen nog maar mijn tranen inslikken, mijn rug rechten, een lach op mijn gezicht plakken (m’n darmen in bedwang houden) en uitdragen dat ik inderdaad die sterke vrouw ben die men blijkbaar verwacht dat ik ben…. Toch?

Of zit ik misschien zelf vast in een beeld wat ik bij dit compliment heb en zou het ‘sterk’ zijn als ik juist ná het verkrijgen van dit compliment zou vertellen wat er ik werkelijk ervaar. Zou het juist sterk zijn om het masker te laten zakken en te vertellen dat ik me soms helemaal niet zo sterk voel. Om te vragen om die arm, dat luisterend oor.
Zou ik daarmee misschien dat patroon doorbreken en verwachtingen loslaten? Misschien wel…
Maar omdat dit wellicht nog een te grote stap is voor velen die zich hierin herkennen, wil ik iedereen meegeven; Als jij iemand wil laten weten dat je zijn/haar kracht bewondert en vind dat deze persoon zo sterk in de schoenen staat, geef dat zakdoekje er dan óók bij en creëer hiermee de ruimte die deze persoon misschien heel erg nodig heeft om eventjes niet zo sterk te zijn. 😉