Een hele lange tijd is er van alle kanten gepredikt hoe belangrijk het is om consequent te zijn in de opvoeding van je kinderen.

 Ook ik ben hier een tijdje in mee gegaan, want volgens alle kenners en professionals op dit vlak betekent dit veiligheid voor je kids; Ze weten waar ze aan toe zijn en tot hoever ze kunnen gaan. Ik blijf bij mijn standpunt en wijk geen duimbreed hier van af, want ik wil natuurlijk niks liever dat mijn kroost zich veilig voelt.

Veel later, toen ik inmiddels veel zekerder was in mijn rol als opvoeder, ben ik eens gaan spelen met het zijn van consequent. Want wat betekent consequent zijn precies?
Zoals ik het altijd had mee gekregen nam ik een bepaald standpunt in naar mijn kinderen en daar bleef ik bij, daar hield ik mij aan vast. Ik bleef consequent door hier geen ruimte te laten voor iets anders.
Maar zoals bij veel dingen ga ik daar over peinzen, over mijmeren, over nadenken…

Want wat geef ik voor boodschap af in het geval als ik te snel iets zeg of roep in het heetst van mijn emoties, gedreven door de gedachte dat iets niet zou kunnen of mogen?
Wat draag ik uit als ik bij mijn standpunt blijf van; “Mijn nee wordt geen ja”.
Wat als ik diep van binnen, misschien bewust, maar misschien ook wel volledig onbewust, uitdraag dat ik niet achter mijn eigen beslissing sta?
Moet ik dan volharden in mijn zogeheten consequentheid en voet bij stuk houden?
Of zou ik terug mogen komen op mijn beslissing? Zou ik er nog eens over na mogen denken en tot de conclusie komen dat ik te snel heb gehandeld. Zou ik dit dan nog terug mogen draaien…?

Als ik stug bij mijn eerder genomen beslissing blijf, wat leer ik mijn kinderen dan?
Dat ze nooit terug mogen komen op hun beslissing? Dat het niet goed is om je fouten toe te geven? Dat het belangrijker is om vast te houden aan wat je eerder hebt gezegd dan toe te geven dat je te snel hebt gehandeld en dit nog om wil draaien?

Wat als ik me blijf vasthouden aan “mijn nee wordt nooit een ja”.
Als dit vanuit consequentie is, zal ‘mijn ja dus ook nooit een nee mogen worden’…
En dit gebeurt dus wel regelmatig… waar is de essentie van consequentie dan?

Wat als mijn kinderen in mijn ‘onderlaag’ (het onbewuste stuk wat ieder mens heeft) lezen dat ik niet achter mijn eigen beslissing sta? Dat ik dus ik iets anders verbaal uitdraag dan dat zij oppikken op die onderste laag?
(En geloof me, kinderen zijn een kei in het lezen van deze laag)
Hoe verwarrend moet dat zijn! Ze horen iets heel anders dan dat je non-verbaal uitdraagt, hoe veilig is dat dan voor mijn kinderen? Hoe ‘echt’ ben je dan?

En dus heb ik het idee van consequent zijn wat meer los gelaten, maar ben ik me steeds bewuster bezig gaan houden met ‘congruent’ zijn; Wat vind ik echt, waar sta ik helemaal achter. Wat heb ik gezegd, mag ik hierop terugkomen.
Wat kan ik in 1 lijn uitdragen, zowel verbaal als non-verbaal….
En als ik dan een beslissing moet nemen in het belang van mijn kinderen die niet in 1 lijn is met wat ik voel, dan zeg ik dat. Dan maak ik het bespreekbaar, zichtbaar en ontstaat er zo vanzelf minder verwarring waarbij de veiligheid toch gewaarborgd wordt.

En nee, ik ben niet zo’n ouder die geen regels heeft en de kinderen volledig los laat.
(Vraag maar na bij mijn oudste puber )
Ik ben nog steeds van mening dat regels nodig zijn, dat grenzen er zijn om veiligheid te bieden, maar wel binnen een speelveld waar echtheid een grote plaats in neemt en met ruimte voor discussies en waar je terug mag komen op je beslissingen zonder gezichtsverlies.
Dat is de boodschap die ik mee wil geven aan mijn kinderen! En jij, wat betekent consequent voor jou? En wat wil jij graag uitdragen naar je kinderen?

En zoals met zoveel dingen; Zoek de balans, voorkom doorschieten naar 1 kant en vooral; Blijf dicht bij jezelf!