De dag dat knuf door de wc spoelde.. Knuffie; een begrip binnen ons gezin. Iedereen die ons kent, weet dat er de rode ti-amo knuffelmuis van onze jongste mee wordt bedoeld…

De knuffel die ze al 8 jaar bij zich draagt, met zich mee sleept, die bij alle belangrijke gebeurtenissen aanwezig is geweest. Die haar troost bij pijn of verdriet, die haar opvrolijkt als ze haar dag niet heeft, die haar speelmaatje is, die elke avond bij haar in bed ligt, waar ze ook slaapt. Die elke vakantie of logeerpartij als eerste ingepakt wordt… Waarvoor ze voor de wasmachine ging zitten als het tijd was voor de wekelijkse wasbeurt, die ze zelf van de waslijn haalde als het drogen haar te lang duurde… Die nu niet meer dan een rood vodje is, waarvan alleen de ingewijden nog weten hoe hij er in zijn goede jaren uitzag. Die ze, nu ze al 8 is en hem niet meer overal mee naartoe neemt, nog altijd een afscheidskus geeft. Die zo onlosmakelijk met haar verbonden is, dat het beeld gewoon niet klopt als ze zonder op de bank zit. Knuffie…. Die deze week op een gewone doordeweekse avond mee moest naar de wc toen dochterlief, nog half in slaap, laat in de avond nog een plasje moest plegen. Ik hoorde ze murmelen op de wc; geruststellende geluidjes die al zo lang ik me kan herinneren, klinken als ze in gesprek is met haar knuf. Dan ineens een bange kreet en een verschrikte dochter die uit de badkamer te voorschijn komt. Op mijn vraag wat er is, komt het antwoord wat ik niet wil horen; “Ik heb per ongeluk knuffie door de wc gespoeld!” Gevolgd door hartverscheurend verdriet…. Mijn poging te kijken hoe ver mijn arm in de wc kan, levert helaas niks op. Met dikke tranen op de wangen toch weer naar bed, waar ze genoegen moet nemen met haar “reserve-knuf”, ook al zo’n rood vodje, maar waarvan zij alleen weet dat het niet de “goede” knuf is. Nog nasnikkend laat ik haar achter en mijn hart breekt… Want knuffie maakte deel uit van het gezin, hoorde erbij, hoorde bij dochter-lief en op deze manier afscheid te moeten nemen was niet de manier die ik voor ogen had. Arme knuf, na zoveel dienstjaren, door de wc gespoeld…. Met een zwaar hart ga ik terug op de bank en voel het verdriet wat dochter-lief nu ook moet voelen…. Tot ik haar voetstappen hoor en ze bovenaan de trap roept; “Mama, eigenlijk was het niet waar, ik was knuffie kwijt en dacht iets rood te zien in de wc toen ik doorspoelde, maar hij lag gewoon verstopt in mijn bed!”……..