Wie kent ‘De Lama’s’ nog, dat programma van een tijdje terug, dat draaide om improviseren? Later kwam daar ook de ‘Grote Improvisatie Show’ bij, dat ging over hetzelfde principe; Het ter plekke spontaan bedenken of creëren van iets. Ik vond deze programma’s altijd geweldig om te kijken en had zoveel respect voor diegenen die meededen! Hoe lukte het ze toch altijd om zulke geweldige, leuke, grappige, hilarische reacties te verzinnen?
Zelf had ik niet zo heel veel met improviseren. Ik dacht graag alles van te voren uit, wilde overal de controle over behouden en als ik iets spontaan moest bedenken, liep ik zo compleet vast in alle mogelijkheden die in me opkwamen en alle ónmogelijkheden die ik mezelf toedichtte dat er puntje bij paaltje helemaal niks uit kwam. En eindigde ik in een stotterend iets, wat ik daarna nog vele malen herkauwde en her-herkauwde, want achteraf wist ik altijd wél wat ik had moeten zeggen en had moeten doen.
Ooit heb ik ‘De Lama’s het bordspel’ gespeeld met collega’s en dat vond ik een regelrechte ramp; Ik was lang niet zo grappig en goed als de rest, was mijn beleving. In plaats van te genieten van het spel, was ik dan ook alleen maar bezig met incalculeren met wat ik misschien zou moeten doen en hier dan alvast iets op verzinnen. Niet wetende dat ik hiermee natuurlijk heel het doel van het improviseren voorbij ging…

Heel wat jaren later begon ik aan een opleiding die grotendeels bestond uit improvisatie oefeningen en ervaarde ik eindelijk wat improviseren je kan brengen.
Hoe leuk het is als je ergens in durft te stappen, zonder de uitkomst te weten…
Als je het onbekende durft te omarmen en niet van tevoren in gaat zitten vullen…
Dat het niet gaat om de grappigste te zijn, dat het niet draait om wie het meest creatieve kan bedenken, maar dat je kan genieten van wat er ontstaat en hier verder op in mag gaan.
Gewoon, in het moment. En komt er niks, dan is het ook goed, dan is dat jouw invulling van dat moment.
Hoeveel rust het je brengt als je hier steeds meer mee oefent.
Dat de ruimte die eerst wordt ingevuld door de stress van het willen weten, langzamerhand gevuld kan worden met het plezier en de lol die ontstaat als je dit los kan laten.
Dat ik nu zelfs met plezier uit kan kijken naar het onbekende en kan genieten van het moment zelf. Dat ik echte lol ervaar van het doen wat op dat moment in me opkomt en van de hilarische situaties die kunnen ontstaan… Of niet, maar ook dat is oké.
Dat ik nu weet van mezelf waar het nog schuurt, waar het nog wringt en waar ik nog wat mag leren en mag toelaten. Dat ik nu veel meer kan leven in het hier en nu.
Hoe mooi is dat…

En jij? Is improviseren jouw ding of krijg je al hartkloppingen als je er alleen maar aan denkt?