Ik zit in de auto op weg naar huis na een fijne werkdag.
De radio staat aan en met een half oor luister ik naar de show die bezig is.
Er wordt een oproep gedaan van de DJ’s om vooral allemaal door te geven wat je op dat moment aan het doen bent. Het idee hierachter is natuurlijk om de meest opmerkelijke dingen eruit te pikken en die personen eens terug te bellen.
En ja hoor, ze hebben er al snel één uitgekozen, want ene Jelle (fictieve naam, omdat ik echt niet meer weet hoe diegene heette en dit ook niet relevant is) heeft door gegeven dat hij een DNA test heeft laten doen. Dit is niet iets wat je dagelijks doet en dus zijn de DJ’s nieuwsgierig en gaan de betreffende persoon eens bellen.
De telefoon gaat over, er wordt opgenomen door een jongetje die in mijn oren, niet ouder klinkt dan maximaal 10 jaar. De DJ vraagt, een beetje verbaasd klinkend, naar Jelle en het jongetje zegt dat hij Jelle is…
In de stilte die volgt meen ik de DJ te horen nadenken. Ik vermoed dat hij niet had verwacht een klein jongetje aan de lijn te krijgen.
Hij herpakt zich en vraagt het knulletje naar de DNA test. Jelle begint te hakkelen en te stotteren en het ongemak druipt bijna uit de autoradio en ik ben geneigd om de zender weg te draaien, omdat ik zo intens mee leef met het ventje dat duidelijk niet weet wat hij moet zeggen.
Gelukkig (denk ik op dat moment nog…) vraagt de DJ wie het berichtje naar de studio heeft gestuurd en wordt de telefoon aan zijn moeder gegeven. Die zet de telefoon op de speaker en vertelt in geuren en kleuren het DNA verhaal;
De vader van het jongetje is er blijkbaar niet zeker van dat hij de vader is en weigert alimentatie te betalen en daarom heeft de moeder nu een DNA test laten doen bij haar zoontje om zo toch het geld te kunnen krijgen. (haar woorden, niet de mijne) Er wordt flink afgegeven op de vader en moeder vraagt hierbij elke keer bevestiging aan Jelle;
“Je vader weet niet zeker of hij je vader is, hè Jelle?”
“Je vader staat nooit voor je klaar, hè Jelle?”
“We moeten het al die tijd al alleen doen hè Jelle?”
“Je vader is eigenlijk helemaal niet leuk hè Jelle?”
En Jelle antwoord elke keer bevestigend… Want wat kan Jelle anders doen? Jelle die naast zijn moeder in de auto zit, hoorbaar voor heel Nederland… Jelle wiens moeder de hoofdopvoeder is… Jelle die zich waarschijnlijk ontzettend loyaal voelt tegenover zijn moeder… want vader is duidelijk niet zichtbaar in het leven van Jelle… Jelle die dus echt niet anders kan dan moeder te bevestigen in haar negatieve uitspraken over de vader… Zíjn vader…
En ik vraag me af waarom deze moeder het nodig vindt om dit publiekelijk te delen met heel Nederland en wat dit met kleine Jelle doet…

Bovenstaand geval is natuurlijk een extreme situatie, waarin de vader blijkbaar niet betrokken is bij het leven van zijn zoon.
In vele andere situaties hebben de ouders een deel van het leven van hun kinderen samen door gebracht en besluiten ze op een gegeven moment om niet meer samen verder te willen.
Dat kan, dat mag natuurlijk en dat kan in veel gevallen ook vaak beter zijn.
Maar een kind blijft nu eenmaal altijd een product van vader én moeder, hoe je het ook wendt of keert. Een kind bestaat uit 50% vader en 50% moeder, dat is een vaststaand feit…
Dus wat gebeurt er als je zo openlijk de vader van je kind afkeurt… Is het dan niet zo dat je 50% van je kind afkeurt? (vanuit de loyaliteitsgevoelens gezien die elk kind heeft, bewust of onbewust naar beide ouders, zélfs als 1 van de ouders niet direct in beeld is!)

Is het niet zo dat je altijd samen ouder blijft van? Dat je als ouder zijnde niet kan scheiden? Dat het kan zijn dat je als partner niet meer samen door het leven wil, maar dat je altijd met elkaar te maken zal hebben, omdat je samen iets hebt geschapen wat altijd van jullie allebei zal zijn?
Omdat er ooit verbondenheid tussen jullie is geweest en daar iets heel moois uit is ontstaan..
Een prachtig kind wat uit een stukje van jou bestaat en een stukje van de ander en wat gekoesterd mag worden in plaats van gebruikt als machtsmiddel…

Makkelijk zal het niet zijn als je intens pijn bent gedaan door je partner en boos mag je zijn, absoluut! Maar wees boos op elkaar en probeer zo min mogelijk je kind hierbij te betrekken.
Zet je kind nooit in de onmogelijke positie tussen jullie in. Een positie waar het kind niet om heeft gevraagd en alleen in neemt uit diepe liefde voor degene die dat van hem of haar verwacht.
Wil je gehoord worden, wil je bevestiging, wil je je ongenoegen delen, doe dat dan met iedereen, behalve met diégene die jou dit eigenlijk niet kan en mag geven…
Ga uit elkaar als partner, maar bedenk dat je voor altijd samen ‘de ouders van’ bent…
Ik hoop dat de moeder van kleine Jelle dit ook ooit in gaat zien.