“De herfst heeft zijn intrede gedaan, de blaadjes vallen van de bomen.
Hét seizoen om eens stil te staan bij wat jij los kan gaan laten…”Ik zie dit verschillende keren voorbij komen op Social media en er schiet gelijk van alles door m’n hoofd;
Oh ja, ik moet los gaan laten, het is herfst, dit is het seizoen om dat te doen, dus daar moet ik mee aan de slag.
Maar wat moet ik loslaten? Wat werkt niet voor mij? Is er iets wat ik los wil laten? En waarom wil ik dat dan loslaten?
Maar goed, het is herfst, de bomen laten de blaadjes ook los, dus ik behoor ook dingen los te gaan laten, zodat er weer ruimte ontstaat voor nieuwe dingen.
Ik zie het steeds voorbij komen; allerlei cursussen, workshops, online trainingen worden er gelanceerd om te helpen met loslaten… Want dat is blijkbaar nodig nu…
Nog een keer terug naar mezelf; Waar houd ik me nog mee bezig wat ik los zou kunnen laten… Tsja ik zou graag wat pondjes los willen laten, of de mestlucht die mijn woonkamer binnendringt op het moment van schrijven. Maar dat is vast niet wat ze bedoelen met heel het loslaten-concept.
Oké, dichter naar mezelf; Ik zou graag mijn perfectionisme loslaten en mijn imposter-syndroom, mijn alles-of-niets gedachtes en mijn ik-wil-heel-de-wereld-redden-mentaliteit, mijn eigen-verhaaltjes-makende-brein en mijn alles-oppikkende-antennes…
Maar wil ik deze dingen echt loslaten? Hebben deze zaken mij ook niet een beetje gebracht tot waar ik nu ben? Maakt het mij beter als ik deze dingen niet meer heb, of maakt het me juist minder Sil?
En voordat ik het weet ben ik alleen nog maar bezig met het vasthouden van al deze gedachtekronkels en is er weinig ruimte meer om los te laten…
Maar misschien mag ik gaan loslaten dat ik wat móet loslaten.
Ik mág mijn perfectionisme in de ogen kijken en omarmen om vervolgens zachtjes te zeggen dat ik haar niet altijd meer nodig heb.
Ik mág mijn imposter-syndroom omhelzen en bedanken voor de inzichten die het mij geeft.
Ik mág mijn alles-of-niets gedachtes toelachen en vertellen dat er nog zoveel tussen zit.
En ik mág van mezelf alles voelen, alles binnen laten komen, terwijl mijn brein voortraast en ik heel de wereld wil redden.
En als ik dit van mezelf allemaal mág en niks meer moet… Dan valt er verder niet veel meer los te laten…