Ik had een droom

“I have a dream”, schreef ik 5 jaar geleden toen ik mijn plannen aan de buitenwereld durfde te laten zien. Een droom om mijn eigen praktijk te openen en heel veel kinderen, jongeren, ouders, complete gezinnen en andere volwassenen de hand te reiken om ze een stapje dichter bij zichzelf te brengen. Om ze weer de lol van het leven, van het opvoeden, van het samenzijn te laten ervaren. Om buiten de gebaande paden te denken, voorbij de problematiek en de dagelijkse beslommeringen en ze te laten (her)ontdekken wat een unieke en geweldige personen ze zijn.

Deze droom ging bijna in rook op voordat hij überhaupt kon beginnen, toen mijn pas geverfde praktijkruimte verloren ging in de beruchte vlammenzee van mei 2017…
Had ik eindelijk de sprong durven wagen om mijn ontslag in te dienen bij mijn werkgever van destijds, nog geen drie dagen later legde een brand niet alleen de sportschool in de as, maar daarbij ook mijn toekomstplannen.
Omringd door mensen die van aanpakken en vooral doorpakken hielden, zette ook ik mijn schouders eronder en kon ik toch mijn praktijk openen op de geplande datum.

Inmiddels zijn we 5 jaar verder (time flies, dat doet het echt!) en kan ik terug kijken op een chaotische, rumoerige, drukke, moeilijke, maar vooral fantastische tijd!
Het was niet altijd gemakkelijk, een eigen zaak is gewoon keihard werken, waar je 24 uur per dag mee bezig moet zijn. Het kost een grote, hele grote investering (zowel financieel als in energie) om het te laten werken en het is nooit klaar. Sommige dingen sloegen aan, sommigen totaal niet, maar hier in blijven hangen is geen optie, ‘stof van je kleren kloppen en weer door’, is een beetje mijn mantra geworden in al die jaren. Maar ik durf te zeggen dat Silly Coaching bij veel mensen bekend is en inmiddels een begrip is geworden onder vele ouders en anderen.

Veel, heel veel geleerd en heel veel bij mogen dragen in het geluk van anderen.
Ogen die weer gingen sprankelen, waar eerst onzekerheid overheerste…
Ruggen die ik rechter zag worden, waar eerst terughoudendheid voorop stond…
Nieuwsgierige blikken die weer tevoorschijn kwamen, waar eerst onzichtbaarheid de prioriteit was…
Inzichten die ik gewoon echt binnen zag komen, waar eerst de kwartjes vast zaten…
Begrip dat ik heb mogen kweken, waar eerst de frustratie van het onbegrip in de weg zat…
Schaterlachen en broekpies-momentjes die ik op heb mogen wekken, waar eerst de stress van alledag de boventoon voerde…

Zoveel mooie verhalen, zoveel fantastische resultaten, zoveel prachtige gezinnen, zoveel unieke personen. Ik heb er alle slapeloze nachten, frustratie-tranen en stress-momenten dubbel en dwars voor over gehad.
Op naar nog meer glinsterende ogen, broekpies-momentjes en vallende kwartjes! Op naar de volgende jaren!