Sceptisch kijk ik naar de zoveelste mail van een professional uit het vak die mijn mailbox binnen komt.
Ook deze heeft het over moeiteloos opvoeden en impliceert dat dit mogelijk is.  Met twee dochters waarvan de oudste 17 is, heb ik wel een beetje ervaring. Tel daarnaast alle behaalde papiertjes op en alle ervaring binnen mijn werkveld van pedagogisch medewerker, jeugd- en gezinscoach tot kindercoach en ik durf stiekem best te zeggen dat ik wel het een en ander zou kunnen vertellen over het fenomeen ‘opvoeden’.
Peinzend laat ik mijn gedachten gaan over al die jaren…
Is het ooit compleet moeiteloos geweest? De moeite waard wel, dat zeker, maar moeiteloos? Nee, echt niet.
Ik begreep het nooit als mijn moeder altijd zei; “Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen!”
Totdat mijn meiden nu uitgroeien tot redelijk groot en ik vaak terug denk aan deze woorden.

Heel wat kindercoaches en kindertolken zie ik regelmatig beweren dat moeiteloos opvoeden bestaat. En ja, ik ben ook een kindercoach, maar wel een realistische.
Opvoeden is een dagelijkse worsteling die begint vanaf het moment dat je beseft dat er een klein mensje in je buik aan het groeien is. Vanaf dat punt mag je je al bezig gaan houden met de vraag wat goed is voor het kleine friemeltje en wat niet.
Vanaf de geboorte wordt je constant aangevallen door grote onzekerheden, wil je het allemaal zo goed mogelijk doen, maar heb je eigenlijk geen idee waar je mee bezig bent. Dan zijn er ook nog eens heel veel mensen om je heen die doen alsof ze het wel allemaal weten, jou blijven bestoken met allerlei adviezen en je hierdoor nog meer het gevoel geven dat je de slechtste moeder ever bent.
Tegenwoordig met alle platformen die voor iedereen toegankelijk zijn, verspreiden heel veel professionals ook nog eens hun mening en daar kun je helemaal zenuwachtig van worden, want die weten natuurlijk waar ze het over hebben, ze hebben er tenslotte voor geleerd.
En als sommige professionals dan ook beweren dat moeiteloos opvoeden bestaat… Dat je vooral ook naar je eigen gedrag als ouder moet kijken en dat als je daar aan gaat werken, dat dan alles goed komt….
Ja tuurlijk, je eigen gedrag neemt veel ruimte in, heel veel ruimte, maar hé, iedere moeder of vader is ook maar een mens.
Een mens met gevoelens, met rotdagen, met hormonen en met slaaptekort. En hoe goed je het ook wil doen, ieder mens kan wel eens handelen en reageren vanuit dat stukje. En weet je, daar is niks mis mee, dat maakt je mens en dat maakt je vooral echt. En ‘echt-zijn’, dat vind ik een heel belangrijk stuk.
Zolang je altijd maar terug durft te komen op je eigen handelen, op de momenten dat dit niet heel pedagogisch was. Hiermee geef je de boodschap mee aan je kinderen dat je best de fout in mag gaan, dat je niet perfect hoeft te zijn, dat je niet alles volgens het boekje hoeft te doen en dat het oké is om hier op terug te komen.

Want zou het zo leuk zijn als heel die opvoeding moeiteloos ging? Is het niet zo dat je ontzettend veel leert als je ergens moeite voor moet doen? Dat je elkaar en ook vooral jezelf leert kennen als je uitdaging na uitdaging tegen komt? Dat de band tussen jou en je kinderen alleen maar beter wordt als je deze uitdagingen aan durft te gaan?
Dat het eigenlijk heerlijk is om met je partner of andere betrokkene in gesprek te gaan om te onderzoeken hoe je elkaar kunt helpen de handen uit het haar te halen, of om dat behang toch nog maar even uit te stellen.
Dat je eigenlijk heel blij mag zijn als jouw kind zich blijkbaar zo veilig bij je voelt dat het de kont tegen de krib dúrft te gooien, dat het de hakken in het zand dúrft te zetten en dat het domme dingen dúrft te doen, omdat jouw kind wéét, dat jij er bent om hem of haar weer op te rapen.

Dus laat mij maar lekker zwoegen, ploeteren en zweten op die opvoeding. Laat mij maar mezelf keer op keer tegen komen op die moeizame weg naar boven. Laat mij maar struikelen, vallen en stukjes terug rollen, maar vervolgens mezelf, mijn kinderen en mijn partner weer op weten te rapen.
Zodat, als ik boven ben op die ongelooflijk hoge berg, ik intens kan genieten van dat mooie uitzicht. Samen met de rest van het gezin en we lachen om alle hobbels en kuilen die we tegen zijn gekomen, terwijl ik alle leer momenten koesterend in mijn rugzak stop….
(om vervolgens weer van de berg af te rollen om aan de volgende berg te beginnen 😉 )