Daar zitten we weer, op een ouderavond. Dit keer van de jongste die in haar eerste jaar van de Middelbare school zit.  We zitten daar niet onwetend, tenslotte zit de oudste al in de vijfde en hebben we al heel wat ouderavonden, kennismakingen en informatie avonden bijgewoond.
Maar vanavond is de kennismaking met de mentor, en dus ook met alle andere ouders van de kinderen waar onze jongste telg bij in de klas zit, en laten wij netjes onze neus even zien.Ook nu komt het onderwerp Magister ter sprake en even heb ik een flashback van 4 jaar geleden; Wij zaten toen in de klas bij de mentor van de oudste destijds en kwamen er tot onze verbazing achter dat wij 1 van de enige ouders waren die nog nooit hadden ingelogd op Magister…
(Voor alle ouders die nog geen kinderen op de Middelbare hebben; Magister is een platform waar heel veel betreffende het kind wordt bij gehouden; Huiswerk, cijfers, rooster, maar ook absentie, te laat binnen komen, boeken vergeten, de klas uit gestuurd worden…)
Ook toen heb ik er een blog aan gewijd, maar gezien ik me gisteren weer verbaasd heb, waag ik er toch mijn persoonlijke mening aan.

Gelukkig is er enig verschil met 4 jaar geleden; Door de mentor wordt er nadrukkelijk bij verteld dat het niet nodig is elke 5 minuten, als ouder zijnde, te kijken op magister. Daarnaast lijken we nu tot de meerderheid te horen die nog niet hebben ingelogd, of dit in ieder geval niet dagelijks doet.
Maar als de mentor dan een verhaal verteld van een Havo 5 leerling die te laat is, hiervan een aantekening krijgt in Magister en serieus waar, 3 minuten later een whatsappje krijgt van zijn moeder ‘waarom hij te laat in de klas was’, dan valt mijn mond toch weer van verbazing open…

Leven we nu echt in zo’n controle maatschappij dat we elke stap die onze kinderen zetten, gaan monitoren? Dat we alles, maar dan ook alles moeten weten en controleren, van het huiswerk dat ze hebben, tot aan het aantal keren dat ze te laat zijn gekomen?
Dat je dan als ontwikkelende puber niks meer achter kan houden, geen 1 geheimpje meer mag hebben voor je ouders en dat je niet zelf meer kan en mag beslissen wanneer je iets wil vertellen?
Wil je als ouder echt alles weten?
Ik niet, ik wil niet alles weten en ik wil niet elke dag dat Magister controleren om te kijken of ze de klas uit zijn gestuurd of te laat zijn binnen gekomen.
Ik heb er vertrouwen in dat ze me dat zelf wel vertellen, ik heb vertrouwen in mijn kinderen. En al vertellen ze het me niet… tsja is dat dan het einde van de wereld?
Ik vraag naar het huiswerk, maar laat ze zelf opzoeken wat ze moeten maken en ga al zeker niet zitten controleren of dat klopt. En dan vergeten ze een keer wat, is dat heel erg? Of leren ze daarmee dat ze de volgende keer iets beter moeten kijken?
Ik vraag naar de cijfers en heb er vertrouwen in dat ze me dit eerlijk vertellen en dat, als dat niet zo is, dit uiteindelijk ook wel uitkomt. Maar ik ga hier niet voor inloggen op Magister. Ik praat liever met mijn meiden over wat ze doen, wat ze raakt, wat ze moeilijk vinden en waar ze blij van worden.
Ik gooi ze niet in het diepe, maar ik wil ze wel zelf leren zwemmen.
Ik wil ze soms best een reddingsboei toewerpen, maar zal proberen deze ook weer in te halen, zodat ze wel moeten zwemmen om niet te verzuipen en ze niet hulpeloos rond gaan dobberen in de verwachting dat het wel voor ze opgelost wordt…

Want hoe moeten deze jongeren uitgroeien tot de verantwoordelijke, zelfstandige, zelfdenkende, zelfoplossende adolescenten die de maatschappij verwacht straks te zien, als ze in de basis niet mee krijgen hoe dan zelf te leren denken, te leren oplossen, en te leren verantwoordelijkheden onder ogen te zien….
Heel fijn was het dan ook om te horen dat de mentor deze keer afsloot met de wijze woorden die ik letterlijk 4 jaar geleden ook al uitsprak;
“Laat ze maar een keer flink op hun bek gaan, daar leren ze alleen maar van!”