Ik loop op straat en kijk om me heen. Ik zie veel mensen, volwassenen, tieners en kinderen die in volledige anonimiteit langs elkaar heen lopen, met in hun hand het eeuwige mobieltje.

Niet meer in contact met de wereld om zich heen, maar hun blik gericht op de wereld op het schermpje… Groepjes kinderen niet in gesprek met elkaar, maar bezig met hun telefoon. Moeders zonder aandacht voor hun kinderen, maar alleen voor hun mobieltje. Oudere mensen weliswaar zonder telefoon, maar geen contact krijgend met de medemens, vanwege de telefoons… Dan hoor ik een lach… Een heerlijke kinderlach… Zo’n schaterlach die vanuit de tenen moet komen… Zo’n klaterende lach, die zo typerend is voor kinderen, die lach die ze in de loop der volwassenheid kwijt raken… Zo’n alles vervullende parelende lach, waardoor mijn mondhoeken als vanzelf omhoog worden getrokken en mijn blik op zoek gaat naar de bron van deze vrolijkheid. Ik zie een buggy met flinke snelheid aankomen, met daarin een jongetje van een jaar of twee; zijn handjes op zijn buik, zijn mondje wagenwijd open, sprankelende lichtjes in zijn half toegeknepen oogjes… En die lach… wow die lach… hij schatert het uit… Achter die buggy rent een volwassen vrouw, misschien zijn moeder, misschien niet… Hijgend met rode wangen, zweetpareltjes op haar voorhoofd, maar met diezelfde sprankelende lichtjes in haar ogen en een grote lach op haar gezicht. Ze holt, daarbij zwenkbewegingen makend, zodat het jongetje nog harder gaat schateren… Elke keer als hij deze klaterende lach er uit gooit, gaat de vrouw harder lachen, steeds harder totdat haar lach net zo sprankelend is als de kinderlach die we kwijt lijken te raken in de loop der jaren… Ik merk dat ik ook hardop moet lachen, het raakt me deze vrolijkheid. En als ik om me heen kijk zie ik dat iedereen dit tafereel glimlachend staat te bekijken… Voor even is iedereen het beeldscherm vergeten en zie ik alle gezichten oplichten door die heerlijke klaterende schaterlach van dit jongetje. Het jongetje dat, zonder het te weten, de wereld voor even net iets mooier heeft gemaakt…