Menig puber-ouder zal dit herkennen: Dat moment dat jouw puber vanuit het niets begint te praten, waarbij jij er vanuit gaat dat ze dit tegen jou hebben. Vol enthousiasme ga je het gesprek aan, want hé, zo vaak komt het niet meer voor dat je puber daadwerkelijk meer tegen je zegt dan wat gemopper gecombineerd met die welbekende oogrol. Het is zoieso al fijn dat ze zich een keer buiten hun puber-cave vertonen, je weet wel, die grot waar je je als moeder zijnde eigenlijk niet meer durft te wagen. En als ze dan ook nog daadwerkelijk gaan praten in complete volzinnen, dan slaat je moederhart een keer over van enthousiasme en ga je gelijk het gesprek aan, terwijl je door je verhoogde hartslag die tot in je oren doorklinkt niet precies hoort wat er gezegd wordt…
Maar dat maakt niet uit, want er wordt tegen je gepraat, er is contact mogelijk en gelijk schiet er een heel lijstje door je hoofd waar je het misschien in dit gesprek over zou kunnen hebben, zonder gelijk over te komen als zeik-moeder. Want als je puber het initiatief neemt, dan is de toon toch al heel anders dan dat jij als moeder begint met wat er anders zou kunnen.
Als jouw puber het gesprek opent is er misschien een hele kleine opening om zomaar tussen neus en lippen door te vermelden hoe fijn het zou zijn als ze hun kamer eens zouden luchten….
Als ze hun vuile kleren eens op tijd in de was zouden gooien…
Als ze de stapels kleding op de trap mee naar boven zouden nemen in plaats van er overheen te stappen…
Als ze misschien heel soms hun bed zelf zouden verschonen voordat ze er aan vast plakken…
Als ze lege verpakkingen niet terug in de kast zouden zetten…
Als ze niet ongevraagd heel de kast leeg eten waardoor jij vaak mis grijpt….
Als ze niet overal haar elastiekjes laten slingeren…
Als ze hun afval niet op de deurmat neer gooien in de veronderstelling dat het dan vanzelf wel buiten in de prullenbak belandt…
Als….
Maar oké, je blijft realistisch! Heel dit rijtje aankaarten kan natuurlijk niet, maar je zou er zomaar 1 ding uit kunnen pikken die je ter sprake zou kunnen brengen, voordat jouw puber zich weer terug trekt in zijn of haar grot en alle communicatie lijnen worden verbroken….

Terwijl dit allemaal door je hoofd giert, komt je hartslag een beetje tot rust, hoor je wat er daadwerkelijk gezegd wordt en merk je op dat het een eenzijdig gesprek lijkt te zijn wat je puber aan het voeren is… En dan pas zie je oortjes in de oren of de telefoon in de hand en dringt het tot je door dat je puber wel degelijk een gezellig gesprek aan het voeren is, maar niet met jou…
Sterker nog; op het moment dat je puber jou opmerkt, klinkt er “O, jij ook hier?!” alsof je daar niet woont en het raar is je tegen te komen.
Dus zucht je maar eens diep, probeert je teleurstelling niet te laten blijken en duw je het lijstje wat je wilde aankaarten maar weer ergens naar de achtergrond, voor een moment waarop het misschien wel gezegd kan worden en het ook daadwerkelijk binnen komt…

En dan heb je dit meerdere keren mee gemaakt en gaat je hart inmiddels niet meer sneller kloppen als je je puber hoort praten.
En dan blijkt ineens dat ze het wel tegen jou hebben, maar omdat je die hoop al had opgegeven, zeker als er oortjes en een telefoon in de buurt is, reageer je niet en ga je door met wat je aan het doen bent… En dan krijg je natuurlijk te horen; “Je luistert ook nooit naar me”….
Een oog-rol als ouder zijnde mag in dit geval, echt waar!
Dus tegenwoordig vraag ik maar als er geluid uit mijn puber komt; “Heb je het tegen mij?”
Pubers….het zijn net mensen….