Afgelopen zomer gingen wij skelteren (is dat een werkwoord?) met z’n drieën. Op zo’n grote familie skelter waar er plek is voor 4. Je moet je voorstellen dat het een grote skelter voor volwassenen is met plek voor 2, met daarachter een aanhanger met nog eens plek voor 2.

Alle 4 de plaatsen hebben een stuur, maar alleen de linker plek voorop kan daadwerkelijk sturen. De plek ernaast heeft een stuur die kan draaien, maar stuurt niet en de 2 plekken achterop hebben een stuur voor de sier ofzo om vast te houden, want deze sturen kunnen niet eens draaien.

Onze jongste telg van 14 ging mee en zij wilde koste wat het kost links voorop, zodat zij kon sturen. Haar vader klom ernaast en ik nam plek op een achterste stoel. Eenmaal op weg bleek het sturen best lastig te zijn, maar het láten sturen was misschien nog wel lastiger. Het eerste stuk bestond dan ook vooral uit een commentaar leverende vader en een daarop terug reagerende puber-dochter… Heel gezellig dat gekibbel 😉 Ik zat redelijk relaxed achterop en hield vooral mijn stuur stevig vast om te blijven zitten, als we weer eens bijna uit de bocht vlogen.
Toen dochter-lief gekweld uitriep; “Jeetje papa, laat mij nu gewoon sturen zoals ik wil!” besloot ik in te grijpen en ruilde van plek met vader-lief, om het gekibbel niet te laten escaleren.
Eenmaal voorop begreep ik wel waar het commentaar vandaan was gekomen; het was echt héél héél erg moeilijk om m’n mond te houden, als ze weer eens te ver de berm in stuurde, of juist te weinig aan de kant ging bij tegenliggers. De neiging het stuur over te nemen was groot en de behoefte om commentaar te leveren was bijna niet te negeren. (wat ik natuurlijk niet deed, omdat ik even daarvoor zelf commentaar had gehad op haar vader die dit deed 😊 )
Doordat ik mijn stuur mee kon draaien, merkte ik op hoe erg ik haar aan het ‘corrigeren’ was met mijn eigen stuur (die gelukkig niks deed), en daar was opeens het besef; Op deze manier gaf ik blijk, zelfs zonder wat te zeggen, niet te vertrouwen op haar rijkunsten… En vanaf dat moment ben ik achterover gaan leunen, heb het stuur alleen vastgehouden om te kunnen blijven zitten, heb haar aanwijzingen gegeven wanneer ze hierom vraagde en heb haar geholpen weer uit de berm te komen wanneer ze te ver doorstuurde.
En ik heb vooral genoten…
Genoten van het plezier wat we uiteindelijk met z’n drieën hadden en van het zelfinzicht dat ontstond bij haar vader en die haar nu ook de ruimte durfde te geven die ze nodig had…
Genoten van de wind in mijn haren en de snelheid die we met z’n allen steeds meer durfden te maken…
Van het vertrouwen dat we in elkaar kregen, dat we elkaar wel weer zouden helpen de juiste richting op te gaan en dat zijn weerschijn had op haar zelfvertrouwen….
Genoten van het gemak waarmee ze steeds meer en scherper de bochten nam en ook genoten van elke keer dat we van de weg afraakten, van elke berm die we mee pakten, van elke boom die we net niet raakten en van de samenwerking die ontstond om weer op het juiste pad te komen….

En achteraf heb ik genoten van wat ik hier weer van geleerd heb….
Want welke ouder wil jij zijn? Degene die overal bovenop zit, het stuur over wil nemen en op elke beweging die hij of zij maakt commentaar heeft. De ouder die alles beter weet, die de volledige controle heeft of wil hebben en die sowieso een andere kant op stuurt dan dat jouw kind op wil?
Of wil je de ouder zijn die het stuur durft over te geven aan je kind? Die ruimte geeft om te leren hoe dit stuur werkt, die aanwijzingen geeft op verzoek, maar het kind vooral zelf laat ontdekken. Die naast je kind zit om er te zijn wanneer het nodig is, om de skelter samen uit de brandnetels te trekken, of door het mulle zand heen te krijgen… Een ouder die er is voor zijn of haar kind in vertrouwen… Het vertrouwen dat hij of zij het zelf kan of in ieder geval het vertrouwen dat hij of zij dit kan leren door het zelfstandig te doen…
Ik weet in ieder geval welke ouder ik wil zijn….. <3