Uitgerust het nieuwe jaar in, vol mooie plannen, vol spetterende ideeën.  Januari ging over in februari, voortgedreven door de hectiek van alle dag.
Leuke dingen in het verschiet, zin in alles wat op ons pad verscheen en de dagelijkse strubbelingen daar gingen we, soms hortend en stotend, doorheen;
De oudste die erachter kwam dat ze wellicht iets eerder had moeten beginnen aan het leren voor de toetsweek en de jongste die elke ochtend bij het wakker worden opperde dat de vakantieweken en schoolweken maar omgedraaid moesten worden.
Mijn eigen Silly Me traject draaide leuk met een geweldig groepje mensen en Roots kreeg opdracht na opdracht.

En dan ineens vanuit het niets gebeurt er iets vreselijks…
Als een stormram komt het binnen en alles, maar dan ook alles staat volledig op z’n kop…
En het is stil in huize Silly….Heel stil…
Het verlies van iemand die een grote rol vervulde in onze levens laat een gapend gat achter en als verlamd laten we de tranen lopen, terwijl de rest van de wereld voortraast.

Naar die moeilijke gevoelens toegaan, het toelaten van je emoties…
Ik zeg het in al mijn trajecten, in al mijn coaching, want als het er mag zijn, hoef je er niet voor weg te rennen.
En ja, als het om schaamte, ongemak, angst en frustratie gaat, dan is dit mogelijk. Dan kun je er in kleine stapjes naartoe en mag je jezelf toestemming geven om dit te voelen.
Maar dit… dit is van een ander kaliber; de pijn en het verdriet zijn bijna ondraaglijk, verpletterend, allesomvattend en niet te behappen in 1 keer en vraagt dus ook om een andere benadering…
En hoewel ik de eerste week dacht dat ik een paar weken later wel weer alles op de rit zou hebben, weet ik nu dat dit langer gaat duren.

En dus geef ik mezelf deze ruimte. De ruimte om mijn mooie plannen even in de ijskast te zetten, om geen nieuwe uitdagingen aan te gaan, om ‘nee’ te mogen zeggen tegen nieuwe vragen. Om voorlopig te ‘zijn’ met dit immense verdriet.
Want alles, maar dan ook alles staat ineens in een ander perspectief.
Alles wat vanzelfsprekend was, is dat ineens niet meer.
De tijd die ik dacht te hebben, de achteloosheid waarmee ik dingen aan de kant schoof voor een later tijdstip, de dingen die ik wilde zeggen, maar nog niet had gedaan…
Het kan zomaar ineens voorbij zijn. En dat zet me aan het denken…
Mijn prioriteiten zijn ineens geen prioriteiten meer.
En met deze wetenschap mag ik aan de slag… straks als de tijd daar is. Als die hele scherpe randjes van die wond die is ontstaan, een klein beetje minder pijn doen.
Dus ja, het is even stil bij Silly Coaching, maar ik kom wel weer in beweging, de plannen komen wel weer op gang, de ideeën komen wel weer naar buiten, Silly Coaching gaat wel weer van zich laten horen… Maar nu even niet.

En voor straks, als ik zover ben, mag ik mij bezig gaan houden met de volgende vraag;
“Wat wil ik, wat is het belangrijkste en vooral; wie zijn het belangrijkste en hoe ga ik dit alles combineren en vormgeven…”
Iets om over na te denken… 

Lees ook; Ik had geen idee