Insta-Perfect
We waren deze zomer in Italië en konden niet wachten om naar Antrona te gaan; een meer, gelegen tussen de bergen met prachtig blauw water. Elk jaar gaan we daar heen, zwemmen we tussen de vissen en genieten van de fantastische groene natuurlijke omgeving. Omringt door hoge bergen, waar je je dan zo ontzettend nietig en dankbaar voelt…
Wat was het dan ook een grote tegenvaller toen we daar aankwamen en op zoek gingen naar een mooi plekje om te zwemmen… De normaal zo groene, levendige oevers, waren nu helemaal stoffig en vies. Daarnaast lag er zoveel (menselijke) rotzooi en afval op de wandelpaden en bij het water, dat ik goed moest zoeken waar ik mijn spullen neer durfde te leggen. Het water was nog wel blauw, maar niet zo helder en verfrissend als andere jaren. We maakten er het beste van, hebben toch nog heerlijk gezwommen, maar gingen met een ietwat verdrietig gevoel weer huiswaarts…
Op de socials plaatste ik alleen foto’s en filmpjes waarop het nog steeds op de meest idyllische omgeving leek. Ik kreeg dan ook veel reacties hoe mooi het daar was en wilden mensen weten waar het was, want daar zouden ze ook wel heel willen.
En ik had even error; de reacties die ik kreeg kwamen absoluut niet overeen met het gevoel dat ik over had gehouden aan dit uitje. En ik besefte dat ik (onbewust?) alleen naar buiten had gebracht hoe ik wilde dat het was geweest, ook al kwam dit niet overeen met de werkelijkheid.
En dit doen we allemaal. Bewust of onbewust. Je laten zien aan de buitenwereld is zo ontzettend kwetsbaar. Dus het meest veilige is om dit plaatje zo perfect mogelijk neer te zetten; Met mij gaat alles prima, kijk maar hoe leuk mijn leven is.
Maar als dit het enige is wat je naar buiten toe laat zien, dan kun je ook niet verwachten dat er iemand voor je is als het even niet goed met je gaat. Die een arm om je schouder slaat, die je een zakdoekje aanreikt voor je tranen, die écht van je wil weten hoe het met je gaat…
Wil jij ervaren hoe het is om je kwetsbaar op te stellen? Om je masker een heel klein beetje te laten zakken? Om alle gevoelens die daarbij komen kijken, te durven omarmen in plaats van er van weg te rennen?
Geef je dan nu op voor mijn nieuwe traject die 9 oktober van start gaat! -> LEF OM TE STRALEN
Ik had een droom
“I have a dream”, schreef ik 5 jaar geleden toen ik mijn plannen aan de buitenwereld durfde te laten zien. Een droom om mijn eigen praktijk te openen en heel veel kinderen, jongeren, ouders, complete gezinnen en andere volwassenen de hand te reiken om ze een stapje dichter bij zichzelf te brengen. Om ze weer de lol van het leven, van het opvoeden, van het samenzijn te laten ervaren. Om buiten de gebaande paden te denken, voorbij de problematiek en de dagelijkse beslommeringen en ze te laten (her)ontdekken wat een unieke en geweldige personen ze zijn.Read more