Insta-Perfect
We waren deze zomer in Italië en konden niet wachten om naar Antrona te gaan; een meer, gelegen tussen de bergen met prachtig blauw water. Elk jaar gaan we daar heen, zwemmen we tussen de vissen en genieten van de fantastische groene natuurlijke omgeving. Omringt door hoge bergen, waar je je dan zo ontzettend nietig en dankbaar voelt…
Wat was het dan ook een grote tegenvaller toen we daar aankwamen en op zoek gingen naar een mooi plekje om te zwemmen… De normaal zo groene, levendige oevers, waren nu helemaal stoffig en vies. Daarnaast lag er zoveel (menselijke) rotzooi en afval op de wandelpaden en bij het water, dat ik goed moest zoeken waar ik mijn spullen neer durfde te leggen. Het water was nog wel blauw, maar niet zo helder en verfrissend als andere jaren. We maakten er het beste van, hebben toch nog heerlijk gezwommen, maar gingen met een ietwat verdrietig gevoel weer huiswaarts…
Op de socials plaatste ik alleen foto’s en filmpjes waarop het nog steeds op de meest idyllische omgeving leek. Ik kreeg dan ook veel reacties hoe mooi het daar was en wilden mensen weten waar het was, want daar zouden ze ook wel heel willen.
En ik had even error; de reacties die ik kreeg kwamen absoluut niet overeen met het gevoel dat ik over had gehouden aan dit uitje. En ik besefte dat ik (onbewust?) alleen naar buiten had gebracht hoe ik wilde dat het was geweest, ook al kwam dit niet overeen met de werkelijkheid.
En dit doen we allemaal. Bewust of onbewust. Je laten zien aan de buitenwereld is zo ontzettend kwetsbaar. Dus het meest veilige is om dit plaatje zo perfect mogelijk neer te zetten; Met mij gaat alles prima, kijk maar hoe leuk mijn leven is.
Maar als dit het enige is wat je naar buiten toe laat zien, dan kun je ook niet verwachten dat er iemand voor je is als het even niet goed met je gaat. Die een arm om je schouder slaat, die je een zakdoekje aanreikt voor je tranen, die écht van je wil weten hoe het met je gaat…
Wil jij ervaren hoe het is om je kwetsbaar op te stellen? Om je masker een heel klein beetje te laten zakken? Om alle gevoelens die daarbij komen kijken, te durven omarmen in plaats van er van weg te rennen?
Geef je dan nu op voor mijn nieuwe traject die 9 oktober van start gaat! -> LEF OM TE STRALEN
Feel the fear and do it anyway!
Inmiddels is het alweer een poosje geleden, maar ook dit jaar hebben Ries en ik weer mee gedaan aan de Breakout run; een 14 kilometerslange obstakel run met meer dan 50 obstakels.
Elk jaar ben ik helemaal enthousiast als ik de kaartjes koop en elk jaar zie ik er heel erg tegenop als de daadwerkelijke datum nadert….
Oranje (onderste)boven...
Vijf jaar geleden stond ik voor het eerst op het podium met Koningsdag om de warming up te verzorgen voor de destijds georganiseerde obstakel run. Ik deed dit samen met collega’s van de sportschool en stond 1 keer samen op het podium en 1 keer met z’n vieren.
Ik moest hier een dansje voor instuderen en was hier dagenlang mee bezig geweest.
Ik vond het namelijk doodeng om op een podium te staan! Zichtbaar zijn in het openbaar was niet echt mijn ding, zeg maar. Ik bleef liever op de achtergrond en liet anderen graag hun spotlight pakken.
Dat ik hier ‘ja’ op had gezegd was dus al heel wat! Dus als ik dat dansje dan maar goed in m’n kop had zitten, dan overleefde ik het wel, konden die welbekende 7 kleuren s…. misschien achterwege blijven en durfde ik heel misschien daarna gewoon nog om boodschappen, omdat ik niet volledig was afgegaan voor alle inwoners van het dorp waar ik heel mijn leven al woonde….
Het ging die dag best oké 😉. Door me volledig te concentreren op het dansje, de microfoon te laten bedienen door een collega en alsnog een beetje de achtergrond opzocht op dat podium, doorstond ik alle kritische blikken (die uiteraard alleen in mijn hoofd bestonden…) en overleefde ik de dag.
Een jaar later in 2018 werd ik wederom gevraagd door de Oranjevereniging, maar nu niet vanuit de sportschool, maar vanuit naam van Silly Coaching. Oef… daar moest ik even over nadenken, want dat betekende dat ik daar alléén op dat podium moest. Ik was dan degene met de microfoon en kon me niet verschuilen achter een ander.
Gezien ik net begonnen was met de opleiding ‘De Moed om te Falen’, vond ik dat ik dit moest doen. Ik was tenslotte bezig met het creëren van een groei mindset en in mijn onwetendheid van toen dacht ik dat ‘in het diepe springen’ dé manier was om deze mindset te vormen.
En dus stond ik weer op dat podium, in mijn uppie dit keer. De nachten ervoor lag ik wakker, alle beren vielen me 24/7 lastig en wat ik ook deed; ze aaien, ze voeren, ze wegjagen; ze bleven me voor de voeten lopen.
Op de dag zelf stonden er ongeveer 150 kinderen voor mijn neus. Er deden er 147 enthousiast mee met de warming up… Maar ik zag alleen de drie die niet meededen en het voelde alsof ik gefaald had in mijn opdracht… Gedurende mijn ‘moment of fame’ op dat podium ging er alleen maar door mijn hoofd ‘Waarom heb ik hier ja op gezegd?’, ‘wanneer is dit voorbij?’, ‘wat sta ik hier in hemelsnaam te doen?’…. Genieten van het moment? Ik was alleen maar bezig met overleven en hopen dat niemand stond te filmen.
Een jaar later voelde ik een enorme opluchting toen ik werd gevraagd, maar ik het excuus kon gebruiken dat ik met vakantie was en de twee jaren daarna ging heel Koningsdag niet door….
En dan is het 2022… Met inmiddels al bijna vier jaar het diploma van Moed om te Falen-trainer op zak. Vier jaar waarin ik de betekenis van het begrip mindset van onder tot boven heb verkend. Voorbij de zogenaamde positiviteits-manie, voorbij de positieve gedachten en voorbij de dankbaarheids-oefeningen, maar veel verder dan dat.
Niet tot net onder dat oppervlak, maar de diepte in met de uitrusting die op dat moment nodig was. Stapje voor stapje, golf na golf, eerst met een volledige duikuitrusting en langzamerhand van zwemvest en snorkel, naar enkel af en toe nog een duikbril als dat nodig was.
Koningsdag gaat door dit jaar en daar komt de vraag die ik niet verwachtte; (omdat ik dit waarschijnlijk diep had weg gestopt) “Wil jij vanuit Silly Coaching de warming up weer verzorgen dit jaar?”
Alles in mij schiet in de weerstand en ik vertel mezelf tientallen verhaaltjes waarom ik het niet zou doen. Maar ik weet ook dat ik in de voorbije jaren gegroeid ben en ik wil ervaren of het me nu wel lukt om (enigszins) ontspannen op dat podium in het zicht van heel het dorp kan staan. Ik zeg ja!
En daar sta ik weer, op datzelfde podium als vijf jaar geleden. Ik kijk rond en zie een groep enthousiaste kinderen voor me, met daarachter heel wat dorpsbewoners. Maar als de muziek begint heb ik heb alleen oog voor de kinderen die mee dansen, mee zingen en mee springen. En iets waarvan ik nooit had gedacht dat zou gebeuren, is daar op dat moment zomaar; Ik geniet!
Ik geniet met volle teugen en vind het (eindelijk) oprecht leuk om te doen en maak me totaal niet druk over wat er fout kan gaan of wat mensen van me zouden kunnen denken.
Ik zie alleen de stralende gezichten, het gelach, de lol samen en de aandacht die ze voor mij hebben en ik voor hen…
Ik weet nu nog meer; Een groei mindset wordt niet gemaakt door het delen van positieve quotes, door enkel het denken van positieve gedachten, door maar te ‘doen’…
Maar groeit door te ervaren, door te voelen, door toe te laten en aan te gaan, door te herkennen en erkennen en vooral door compassie voor jezelf!
Wil jij dit ook leren? Kijk snel in mijn aanbod!
Net als in de film...
Stel je voor dat je leven een film is die je zelf kunt regisseren. Die je helemaal in kunt vullen zoals jij wil dat het gaat worden.
Waar misschien wel onverwachte gebeurtenissen op de set plaatsvinden, maar waar jij dan altijd nog steeds de keus hebt wat je hier mee gaat doen.
Waar de acteurs misschien niet altijd doen wat jij wil dat ze doen, maar waar je ook dan zelf de verantwoording hebt over hoe je hiermee omgaat.
Wat voor film wordt het dan?Read more