En dan komt de onvermijdelijke dag dat je dochter thuis komt met een vraag waarvan je niet goed weet welk antwoord je hierop wil geven… “Mama, ik wil een piercing!”
Alle alarmbellen die af gaan in mijn hoofd probeer ik te negeren, alle ideeën van plekken waar een piercing mogelijk is, skip ik al helemaal gelijk en terwijl ik mijn ademhaling onder controle probeer te houden en ik hoop dat mijn gierende hartkleppen niet zichtbaar zijn door mijn kleding, vraag ik dochterlief waar ze dit dan zou willen…

Oké, het is geen tattoo; Als je het zat bent, of het staat toch niet zo mooi, dan haal je het er weer uit. In tegenstelling tot een tattoo die echt levenslang is. Maar dan alsnog heb je een gat in je lijf…ergens door heen.. gewoon een gat! Die weliswaar ook wel weer dicht zal groeien, maar in mijn beleving een litteken achter laat die je voor altijd blijft zien. (Waar je dan beter gelijk een tattoo over heen kan zetten 😉)

Want wat vind ik daar nou eigenlijk van, van een piercing. Of moet de vraag zijn; Wat vind ik van een piercing in mijn dochter?!
Een piercing an sich vind ik prima en in veel situaties ook echt wel mooi. Zelf heb ik nooit piercing ambities gehad. Ooit heb ik (tot 2 keer toe) een gaatje boven in mijn oor laten schieten (tegenwoordig heeft dit zelfs een naam; een Helix…)die een half jaar heeft zitten zweren (tot 2 keer toe) zodat er nu nog een stukje littekenweefsel voelbaar is. (Gelukkig tot 2 keer toe in hetzelfde oor, op dezelfde plek, dus maar 1 stukje weefsel)
Daarna heb ik het nooit meer overwogen om ergens anders wat door heen te schieten/steken/prikken… Stel je voor dat je een half jaar met een zwerende onderlip (mond) rond loopt, of erger….
Nee hoor, geef mij maar gelijk een tattoo; Voor altijd, definitief, onomkeerbaar, hoppa! Heb je spijt, jammer joh, hij zit er nu eenmaal en that’s it.

En vanuit die gedachte wilde ik niet gelijk ja zeggen tegen dochter-lief. Tenslotte staat het puberbrein bekend om de impulsieve daden en wilde ik haar behoeden voor een beslissing waar ze wellicht niet goed over had nagedacht.
(Voor de mensen die nu denken; “betekent dit dat ze zelf spijt heeft van 1 van haar tattoos?” Nee, helaas, zo’n treurig verhaal heb ik niet voor je; Elke tattoo op mijn lijf heeft een betekenis voor mij. Oké, ik heb ze niet allemáál heel bewust gekozen, en aan sommige heb ik best moeten wennen, maar ik ben nog steeds blij met al mijn inkt en heb nooit spijt gehad.)
En dus zei ik niet gelijk ja, heb ik haar niet gelijk mee gesleurd naar een tattooshop en heb ik niet gelijk voorgesteld, dat als ze er dan toch was, ze gelijk ook een tattoo kon laten zetten.
Nee, ik heb haar een geruime tijd laten zeuren en haar haar best laten doen om mij te overtuigen.
Toen ze tegen mensen vertelde dat ze niet mocht van haar ma, kwam daar regelmatig het commentaar op; “Maar jouw ma zit toch onder de tattoos?”
Uhh jaaahh, dat klopt, ik zit onder de tattoos. En in welk universum betekent dit dat ik het klakkeloos goedkeur dat mijn kinderen zomaar ergens gaten in laten prikken?
Of is het nog steeds zo bijzonder gesteld met de mensheid anno 2020 dat ik het dan ook goed zou keuren dat ze rookt en drinkt, omdat ik zelf tattoos heb… 😊 (zie andere blog)

Maar goed, na bijna een half jaar zeuren, plaatjes van piercings door gestuurd krijgen, quotes van RUMAG waarin wordt beweert dat een piercing al haar problemen fixt en een nep piercing om te kijken hoe het staat, ging ik overstag; Ze mocht de piercing gaan laten zetten.
En dus togen we afgelopen weekend naar de tattoo shop… Je weet wel, zo’n heel goor tentje in een achteraf steegje, waar alleen maar bebaarde, getatoeëerde mannen met dikke joints rondhangen, die je alleen maar aanstaren, zodat je jezelf heel klein voelt en je het liefst zo hard mogelijk weer weg wilt rennen….
Niet dus; Een hele nette winkel midden in het hart van ons Eiland, waar we allervriendelijkst werden onthaald, waar ze op haar gemak werd gesteld (wat best een beetje nodig was, gezien ze steeds langzamer ging lopen naarmate we dichterbij kwamen) en waar ze op professionele wijze binnen een paar seconden een prachtige piercing had.
En toen het gesprek een paar dagen later op tattoos kwam en ze heel stellig zei; “Ik wil geen tattoo!” merkte ik bij mezelf toch een klein gevoel van teleurstelling op… denk ik… of toch niet….misschien….

Oh ja, het is een neus piercing geworden 😉
En hoewel mijn maag een driedubbele salto maakte en heel mijn lijf samentrok toen ik de naald er doorheen zag gaan, moet ik toegeven; Hij staat haar fantastisch, alsof het er altijd al heeft gezeten.