“Stap buiten je comfortzone, zoek een uitdaging, ga hem aan, zonder dat je de uitkomst weet…”  De opdracht op zich bracht al hartkloppingen, angstzweet en vermijdingsdrang teweeg. Ik was heel benieuwd…
De avond breekt aan, mooie uitdagingen worden aangegaan, met zweetdruppels en hier en daar een traan.
Dan is zij aan de beurt. “Ik wil graag een liedje voor jullie zingen”, zegt ze heel dapper.
Ze sluit haar ogen, begint te bewegen op de mooie klanken die uit haar telefoon komen en zet in..
Een paar zinnen komen er uit, als ze in tranen uitbarst en niet meer in staat is verder te zingen…
Ik voel haar zenuwen, ik voel haar stress… Maar ik voel ook haar ontzettende krachtige wil om dit door te willen zetten.
Ik laat haar even rustig begaan, langzaam komt ze weer tot zichzelf.
Ik zoek haar blik en als ik die vang, knik ik haar geruststellend toe.
“Misschien kun je met je rug naar ons toe starten? Zodat niet alle ogen gelijk op je gericht zijn?” stel ik haar rustig voor.
Ze denkt hier even over na, knikt dan en zet opnieuw de muziek op. Ze draait zich naar de muur en begint te zingen. Eerst aarzelend met een bibber in haar stem en hoewel ik haar gezicht niet kan zien, hoor ik wederom de tranen.
Steeds vaster wordt haar stem, steeds krachtiger klinken haar woorden. Halverwege het nummer draait ze zich om en zingt ons toe.
Ze zingt een prachtig lied, vol emotie, vanuit haar verlangen om dit met ons te willen delen en het komt aan, het komt zeker aan…
Wauw, wat een ontzettend mooi proces is dit, wat een moed, wat een lef.
De muziek stopt, ze opent haar ogen en ik zie de voldoening in haar blik, terwijl bij mij de tranen in de ogen staan.
She did it! Ze ging het aan, ze stapte buiten haar comfortzone, wetende dat het eng zou zijn en niet wetende wat de uitkomst ging worden, ze ging voor het proces en niet voor het resultaat… Wat mag zij trots zijn op zichzelf…