Als ik ergens een pro in ben, dan is het wel uitstellen. En dan heb ik het niet over het uitstellen van klusjes zoals de wc schoonmaken, want dat stel ik gewoon uit omdat ik het een (stront 😉)vervelend klusje vind, niks meer en niks minder, daar steekt verder niks achter.  Ik heb het dan over het uitstellen van het doen van dingen die ik heel graag wil doen, maar die ik ook heel eng vind om te gaan doen. De creatieve ideeën die te pas en te onpas oppoppen in mijn hoofd en die soms leiden tot iets tastbaars, tot een ontwerp, tot een idee wat uitvoerbaar zou zijn. De stappen die ik zou willen nemen, de plannen die ik uit zou willen voeren, de dingen die ik zou willen presenteren aan de wereld…
En daar zit het hem in, in dat kenbaar maken aan de wereld….
Ik bedenk dan dat de wereld daar vast niet op zit te wachten, dat er vast al zoiets bestaat, dat niemand dat van mij aan zou willen nemen of van mij zou willen kopen. Dat men liever naar een ander gaat hiervoor…
Zoals je kunt lezen, ben ik ook heel goed in het bedenken van argumenten waarom ik iets niet zou moeten doen, dat is mijn tweede talent zeg maar.

En dus loop ik al weken, misschien zelfs al maanden met een idee in mijn hoofd. Een idee waar ik op kauw, nog eens op kauw en nog eens herkauw voordat ik het uitspreek tegen iemand.
Het uitspreken is namelijk de tweede stap van mijn proces, als ik het voldoende heb herkauwd, dan wil ik het uitspreken, maar daar moet ik wel aan toe zijn, want het uitspreken maakt het weer wat concreter en zorgt voor een gevoel dat ik er dan ook daadwerkelijk wat mee moet doen.
En het er daadwerkelijk wat mee doen, maakt het weer een stuk enger, een stuk kwetsbaarder, dus pak ik dat heel voorzichtig aan. Kun je hem nog volgen?
Een paar weken terug heb ik het idee uitgesproken, is het weer een stapje concreter gemaakt, is er weer iets meer vorm aan gegeven, kan ik weer verder met het uitwerken.
En hier schiet ik, zoals gewoonlijk, gelijk door in de vermijding. Door het uitspreken is het weliswaar concreter geworden, maar ben ik nog niet zover dat ik de volgende stap ook al wil nemen. En dus verzin ik altijd van alles om het nog even uit te stellen.
In dit geval was het echt noodzakelijk om een nieuw notitieboekje te hebben, waarin ik heel het idee kon gaan uitwerken. Waarin ik kon brainstormen en waarin ik alle informatie netjes bij elkaar zou hebben.
Zonder dat boekje kon ik echt niet beginnen natuurlijk. Dus op zoek naar een boekje. Maar dit mocht niet zomaar een boekje zijn, dit moest een boekje zijn dat me aansprak, dat vanaf de allereerste ontmoeting tegen me riep dat dit hét boekje was waarin mijn idee goed uit de verf zou komen. Het boekje moest me aanspreken, moest de juiste papierstructuur hebben, de juiste regelafstand en moest er ook nog leuk uitzien.
En ja… Vind maar eens zo’n perfect boekje!
Na in verschillende winkels alle boekjes te hebben betast (klinkt dat erg raar?), wist ik dat ik nu echt de knoop door moest hakken.
Het lag namelijk helemaal niet aan dat boekje, ik was gewoon allerlei uitvluchten aan het verzinnen om maar niet te hoeven beginnen aan de uitwerking.
Om nog even te kunnen blijven hangen in het magische gevoel van een nieuw idee dat ontstaat.
Om nog niet te hoeven denken aan dat hele enge dat op den duur gaat komen als ik het idee aan de wereld ga presenteren.
Om nog heel even heerlijk te verblijven in het idee dat dit zeker aan zou gaan slaan, voordat alle onzekerheden dit gelijk weer van de baan zouden vegen…
En dus pakte ik ferm een boekje van het schap wat me wel aansprak en legde het resoluut in mijn mandje.
En nu ligt dat boekje me al een aantal dagen aan te staren vanaf de tafel… zonder dat er nog een woord in is geschreven. Want ik moet natuurlijk nog even nadenken over welke pen ik hiervoor ga gebruiken. Zal ik gaan voor rood, zwart, een fineliner of een simpele blauwe balpen… 😊