2017…
Daar stond ik dan in een groep volledig onbekenden. Klotsende oksels, gierende hartkleppen en een constant straaltje zweet dat zo lekker richting mijn bilnaad gleed.
Wat deed ik hier in godsnaam? What was I thinking toen ik me opgaf voor deze opleiding?

Alles waarvan ik altijd spontaan in een acute stress schoot kwam hier aan bod; rollenspellen, toneelstukjes, contact, improviseren, doen zonder nadenken…
Alles wat ik altijd zeer zorgvuldig uit de weg was gegaan mijn hele leven, of er juist dwars doorheen om het gehad te hebben, kwam hier bij elkaar…

De eerste dagen dook ik weg in een hoekje, kreeg ik de zenuwen als er werd gevraagd om ‘twee spelers op de vloer’, ontweek ik alles daar waar het voor mij oncomfortabel werd. Schudde ik heftig nee als ik werd gevraagd of ik misschien….?
Ik was aan het overleven en kon niet wachten tot de opleiding afgelopen was…

Tot ik heel zachtjes, onder de zeer warme en deskundige begeleiding van Xandra (The School of Play) durfde te gaan voelen wat er binnenin mij gebeurde.
Eerst met mijn grote teen van een afstandje, daarna steeds iets dichterbij. Langzaam durfde ik me te laten zakken in de wereld van ‘niet-weten’, lukte het me de controle in hele kleine stukjes los te laten en werd mijn perfectionisme een héél klein beetje minder perfect…
Ik durfde het aan te gaan en toe te laten en aan het einde van de opleiding had ik er zelfs plezier in.
Ik die alles tot op de minuut uitkauwde, die niet tegen onverwachte dingen kon, die graag de controle ten alle tijd behield en die perfectionisme tot een kunst had verheven.
Nog steeds niet te groot en niet te dichtbij en nog altijd met 1 hand aan de deurknop voor het geval ik toch wilde vluchten….

Ik was een vogel in gesprek met een broodkruimel

2023…
Ik mag weer een blok van 2 dagen mee draaien in een nieuwe onbekende groep.
Ik voel nog steeds spanning, maar tot mijn verbazing heb ik er vooral zin in. Ik laat alles over me heen komen, zonder in te vullen, zonder de controle te willen behouden en vooral zonder weg te willen duiken in een hoekje. Ik voel me op mijn gemak bij (bijna) alle oefeningen, durf als eerste naar voren te stappen en schiet niet in een kramp als ik aangewezen wordt een oefening te beginnen. Ik durf zelfs nee te zeggen als ik gevraagd wordt een oefening te leiden.
Daar waar ik voorheen voorbij mijn eigen grenzen zou gaan en het maar zou doen omdat het van me verwacht werd (wat ik altijd dacht), durfde ik nu zonder schaamte ‘nee dank je’ te antwoorden.
Ik geniet van alle andere studiegenoten, van alle creativiteit die er vanaf spat. Ik geniet van alles wat weer gaat borrelen en bruisen in mij en ik geniet vooral van het heerlijke niet-weten en het niet-van-tevoren-invullen….
Ik was een stierenvechter, ik was waspoeder, ik was een vogel in gesprek met een broodkruimel…
Ik was wereldkampioen afwassen in slow motion en wow wat was dat leuk!
Ik maakte een dia show van mijn bevalling en schreef een songtekst op “een beetje verliefd”…
Maar ik was vooral in het hier en nu… En gegroeid…. wat was ik ontzettend gegroeid!

En dit wil ik delen, ik wil jou laten ervaren hoeveel makkelijker het is om de controle los te laten. Om niet alles van tevoren uit te kauwen en in te vullen. Om gewoon eens in het diepe te springen, zonder te weten waar de bodem zich bevindt. Als het nodig is met zwemvest en duikbril, zodat je lekker rond kunt dobberen, maar zonder het gevoel te hebben te moeten zwemmen voor je leven… Vind jij dit een super eng idee en wil je eigenlijk weg klikken, omdat je dit echt niet durft? Dan daag ik je uit om juist wel door te lezen 😉