Zijn er meer moeders die net als ik, als hun dochter (of zoon) thuis komt met het rapport, als eerste kijken naar de categorie ‘contact met medeleerlingen’ en ‘houding tov de leerkracht’?
Die de cijfers in datzelfde rapport niet heel belangrijk vinden, maar die liever horen van hun kind of ze het leuk heeft in de klas?
Die de scores van de cito dan ook pas ziet als ze het rapport meekrijgen en daar dan alsnog als laatste naar kijkt?
Die aan haar dochter vraagt na het houden van een spreekbeurt, hoe ze het vond om te doen, of ze het spannend vond, of ze kriebels in haar buik had en wat ze er lastig aan vond?
Die het geen prioriteit vind om te weten wat voor cijfer ze voor die spreekbeurt heeft gekregen? En die het al helemaal niet interessant vindt, wat andere kinderen voor cijfer hebben?
Die hun kind ziet als een uniek wezen die alleen vergelijkbaar is met zichzelf en alleen zichzelf kan verbeteren en niet ten opzichte van anderen.
Die vooral trots is als ze ziet dat haar kind zich goed kan redden in de buitenwereld. Die stilletjes van een afstandje mee kijkt bij lastige situaties, hier tips in geeft, maar zo lang mogelijk wacht met ingrijpen, zodat het kind het zelf leert oplossen?
Die het belangrijker vindt dat ze met plezier naar school gaat, dan de cijfers waar ze mee thuis komt?
Die probeert om haar kind zich bijzonder te laten voelen om wie ze is en niet om welk cijfer ze haalt…
Die absoluut stimuleert om ergens beter in te worden en motiveert om hard te werken, maar probeert de nadruk te leggen op het proces en niet op het resultaat?
Omdat het proces hetgeen is wat je nodig zult hebben in je leven en het eindcijfer er dan niet meer toe doet…
Soms, heel soms, denk ik namelijk dat ik 1 van de weinige ben….